De ouders van Luna en de artsen van het Jeroen Bosch Ziekenhuis zagen elkaar vrijdag voor het eerst sinds de dood van het meisje, ruim vijf jaar geleden. De ouders zagen een gesprek met de artsen nooit zitten, omdat die naar hun verwachting hun fouten niet zouden erkennen.

Ruim vijf jaar later zijn beide ouders nog steeds kapot van verdriet, vertellen ze tijdens de zitting. Ze hebben een knuffel van Luna meegenomen en op de tafel voor hen gezet. Daar staat ook een foto van hun kindje.

Moeder Marloes richtte zich tijdens een verklaring die ze uitspreekt tot de aanwezige artsen: “Ik verwacht van een arts dat ik hem kan vertrouwen met mijn leven en dat van mijn dochter. Maar daarin heeft u keihard gefaald.”

“Heel intens”, vatte Marloes de zitting na afloop samen. “Je leeft er 5,5 jaar naar toe en dan is ’t ineens zover. Heel overweldigend. Ik kon de artsen nog steeds niet aankijken. Ik merk dat ik een soort roes zit en ’t maar over me heen laat komen.”

Baby Luna overleed in 2014, tien dagen na haar geboorte. Tijdens de zwangerschap trokken de ouders al aan de bel, maar kregen te horen dat ze zich geen zorgen hoefden te maken. Er was iets mis met de placenta. Iets waar het ziekenhuis bij 36 weken zwangerschap achter kwam, maar waar het stel nooit van op de hoogte werd gesteld.

Die afwijkende placenta zorgde bij de bevalling voor problemen. Bij het breken van de vliezen van Marloes scheurde waarschijnlijk een bloedvat. Iets dat bekend had kunnen zijn als de artsen een echo hadden gemaakt. Dit gebeurde alleen niet.

Luna overleed thuis, tussen haar ouders in, aan de gevolgen van zuurstofgebrek tijdens de bevalling.

'Hoe in hemelsnaam'
Volgens Yme Drost, die de ouders tijdens de zitting bijstaat, ontbrak het vooral aan goede communicatie tussen de artsen. Ook voelden de ouders zich niet serieus genomen bij complicaties tijdens de zwangerschap. De ouders hoorden het gelaten aan en omarmden elkaar.

De ouders zijn volgens Drost niet of onvoldoende ingelicht over complicaties tijdens de zwangerschap en bevalling. Hij richtte zich met verheven stem direct tot de artsen en vroeg hen: “Hoe heeft het in hemelsnaam zo kunnen lopen?”

Hoofdschuddend
De advocaat van de artsen benadrukt dat als er iets fout gaat tijdens een bevalling, dat niet betekent dat medisch iets niet goed is gegaan. Voor de ouders was het zichtbaar pijnlijk om dit te horen. Ze hoorden het dan ook hoofdschuddend aan.

De artsen zijn niet tekort geschoten, meent hun advocaat. “Het gevoel van de ouders dat zij niet serieus werden genomen, laat zich moeilijk meten.”

Moeder Marloes is nog zichtbaar geëmotioneerd na de zitting. “Als de artsen een echo hadden gemaakt van die afwijkende placenta hadden ze kunnen zien hoe de bloedvaten liepen en juiste actie kunnen ondernemen. Dan was Luna met een vroege keizersnede gehaald en gezond ter wereld gekomen. Nu is ze overleden door langdurig zuurstofgebrek.”

“Maar dat is ons nooit medegedeeld”, vervolgt Marloes. “Dat was blijkbaar niet belangrijk genoeg om te benoemen.”

De ouders willen met de zitting de waarheid boven tafel halen en erkenning krijgen voor hun leed. Volgende week staan nog een kinderarts en een anesthesist van het Jeroen Bosch Ziekenhuis voor het Tuchtcollege voor de Gezondheidszorg. Het Tuchtcollege doet 31 oktober schriftelijk uitspraak.