"Mijn vader was een anonieme donor vanaf de jaren zeventig in de vorige eeuw. Hij doneerde zijn zaad ruim 25 jaar lang elke week bij een kliniek waar stellen en vrouwen geholpen werden. De kliniek adviseerde de ouders om niks tegen hun kinderen te zeggen", vertelt Marjolein.

Zelf is ze opgegroeid met twee moeders, dus ze wist dat ze verwekt was met het zaad van een donor. "Ik had mijn hele leven vraagtekens omdat ik niks van mezelf herkende bij mijn moeder. Het lastige was dat er altijd werd gezegd dat al het mooie van mijn moeder kwam en al het lelijke van de donor. Dat kon ik me niet voorstellen, dus ik wilde heel graag mijn vader ontmoeten."

"Gelukkig wilde hij dat ook, we blijken heel veel met elkaar gemeen te hebben", vertelt Marjolein met een grote glimlach. "We hebben de zelfde keuzes in ons leven gemaakt en bovendien waren onze handen ook nog eens bijna hetzelfde."

De biologische vader van Marjolein blijkt zo'n 150 nazaten te hebben. "Heel bijzonder om te weten dat ik zoveel half broers en zussen heb, die er misschien ook moeite mee hebben om donorkind te zijn.

Marjolein hoorde tijdens haar zoektocht talloze verhalen van lotgenoten. Vaak werd er gezwegen of gelogen over de echte vader. "Moeder heeft er lang over gedaan om te begrijpen wat voor effect deze leugen op mij heeft gehad", zei iemand tegen Marjolein. "Het is niet uit te leggen aan mensen uit je omgeving, die zelf geen donorkind zijn, wat het met je doet. Als je je bij elke man van een zekere leeftijd met wie je een klik mee hebt, afvraagt of het je vader kan zijn."

Voor hen en alle andere donorkinderen heeft Marjolein het boek 'De Stem van het donorkind' gemaakt.