Sinds hij bekendmaakte dat hij gaat stoppen, veranderde zijn zaak in een 'doorlopende receptie', lacht Peerke. Iedereen wil even afscheid nemen van 'Peerke het Meubelmeneerke': met zijn markante geel-zwarte logo is hij een fenomeen in de stad. Of je nou student bent, vintage zoekt of gewoon krap bij kas zit: decennia lang kochten Tilburgers bij hem hun meubels.

Peerke begon op zijn 21e in het bedrijf van zijn oom. Het was in de jaren tachtig, de tijd van massale werkloosheid. Mensen hadden weinig geld. “En Nederlandse meubels waren van goede kwaliteit, dus erg duur. Een nieuw bankstel was dus niet voor iedereen te betalen. Er was een markt voor tweedehands meubels.”

Over de kwaliteit van de meubels hoefde Peerke zich niet druk te maken: “De Nederlandse huisvrouw was altijd heel zuinig op haar spulletjes. En ze wilde toch af en toe wat anders.” Peerke plaatste kleine advertenties in dagbladen: ‘Te koop gevraagd…’ “En geen gezeur, contant geld. Zo deden we dat.”

In de pre-internettijd ging dat nog wel een stuk lastiger: “Nu vraag je om een fotootje. Dan zie je of er wel of geen gaten in het bankstel zitten. Maar toen moest ik via de telefoon een selectie maken. En dan reed ik wel 25 tot 30 adressen op één dag af. Omgeving Tilburg, overal kijken. Ik was blij als ik op vijf adressen kon kopen.”

Peerke kon ook exporteren. In eerste instantie naar Engeland en Ierland, later ook het voormalige Oostblok, Afrika en Midden-Amerika. “Door de oorlog staat dat nu onder druk. En in Afrika krijgen de Chinezen steeds meer vinger in de pap, dus daar mag ik ook niet meer naar exporteren. Zo bepaalt de geopolitiek mijn handeltje in Tilburg.”

Een handel in tweedehands meubels, tegenwoordig noem je dat duurzaam. Vroeger ging het maar om één ding: geld. “Eind jaren negentig startte ik met een advertentie: ‘Geef de aarde een tweede kans, koop tweedehands’. Dat sloeg helemaal niet aan. Was men nog niet mee bezig. Het ging om geld, milieu kwam pas schoorvoetend begin deze eeuw. Pas de laatste vijf jaar is het voor mensen een argument om tweedehands te kopen.” Dus Peerke haalde zijn slogan uit de mottenballen en scoort er nu wel mee: “Want nu willen mensen hun footprint zo klein mogelijk houden.”

Wat hij ook bij zijn klanten merkt: hun interieur moet een afspiegeling zijn van henzelf: “Ze zoeken aparte dingetjes, maken opvallende combinaties.” Vintage is hot. Hij wijst naar een kast vol tierelantijnen. “Dit is een Waterloo-vitrinekast, 18e eeuw model, 50 jaar oud. Maar het is een stijl waar in Nederland weinig vraag naar is. Deze is verkocht en gaat naar Polen.”

De glimmende donkere, strakke kast die ernaast staat, maakt in ons land meer kans denkt hij: “Imitatie-schildpad, noemen ze dat. Want het lijkt een beetje op het schild van een schildpad, met koper ingelegd. Een maf meubeltje, vind je niet elke dag. Mooi strak, past prima in het hedendaagse interieur. In een vintage-zaak betaal je er penning zestien voor, hier kost ie nog geen 300 euro.”

Deze en nog honderden andere meubelen waarmee zijn zaak nu nog is volgestouwd, moeten over twee weken allemaal weg zijn. “We hebben nog een klusje te doen”, lacht Peerke. Wat er over is, gaat naar het goede doel. “We moeten er toch ergens mee blijven? En we zijn niet van ’t weggooien. Dus dat gaat naar Afrika.”

Nieuwe milieuregels van de overheid, een dochter die de zaak niet wil overnemen én een enthousiaste koper voor zijn magazijn: het maakte het voor Peerke allemaal verleidelijk om de handdoek in de ring te gooien. Toch zal hij nog wel even om zich heen kijken als over twee weken alles leeg is: “Het was mensenwerk. Het contact ga ik zeker missen. Daar zal ik echt wel een traan om laten.”