Vrachtwagenchauffeur Kees van Vugt uit Breda, 74 inmiddels, herinnert het zich nog als de dag van gisteren. “Ik vertrok 's morgens om halfzes vanaf de werkplaats in Klundert. De precieze bestemming weet ik niet eens meer. Ergens in België.”

“Bij restaurant Kanters in Moerdijk wilde ik eigenlijk al stoppen omdat het zo mistig was. Verder rijden was vragen om problemen. Maar daar kon ik het terrein niet meer op omdat meer mensen zo snugger waren om daar te stoppen.”

“Ik ben dus toen toch maar voorzichtig de A16 opgereden in de hoop dat de mist weg zou trekken. Maar jongen: het zat zo dicht. Zó dicht. Je kon geen hand voor ogen zien en ik reed met zo'n 40 kilometer per uur, m'n nek ingetrokken, in de hoop dat er niemand kort achter me zou rijden. Maar ze kwamen me links voorbij alsof ze radarogen hadden. En de rest is geschiedenis. Een verschrikkelijke ravage.”

Bij de diverse ongevallen waren auto's, vrachtwagens en tankwagens betrokken. Er woedde enige tijd brand en sommige slachtoffers zaten zo bekneld dat ze niet konden vluchten voor het vuur.

Het lot liet Van Vugt ongedeerd. Waarschijnlijk omdat hij zo voorzichtig reed. “Ik ben meteen gaan helpen en heb een collega moeten identificeren. Hij kwam samen met zijn zoontje om het leven. Het was een hel. De geur zal ik nooit vergeten", zei hij tien jaar geleden.

Een decennium later is dat gevoel nog steeds actueel. “Wat daar gebeurde, gaat nooit meer van je netvlies", sombert Van Vugt. “Ik sta er niet extra bij stil, want ik heb tot twee jaar geleden op de vrachtwagen gezeten en in de loop der jaren nog zat andere gruwelijke dingen gezien. Wel wordt er in augustus in mijn omgeving altijd wel een opmerking over die 25e augustus gemaakt. En moet ik er weer wat steviger aan denken. En toegegeven: als jij zo de A16 noemt, komt heel die film weer voor mijn ogen voorbij.”

Het verbaast de oud-chauffeur vooral hoe er in al die 50 jaren op de weg nog steeds dezelfde fouten worden gemaakt. “Als ik op de weg zit, zie ik nog steeds de gekste dingen gebeuren die me herinneren aan die dag. En iedere keer vraag je je weer af hoe dat in godsnaam mogelijk is.”

“Ik zie vandaag de dag nog steeds chauffeurs met een combinatie van 50 ton bij 90 kilometer per uur op vier meter achter elkaar rijden. Dan denk ik: je vraagt om problemen. Da's gewoon levensgevaarlijk.”

"Zodra ze in zo'n gevaarte stappen, denken mensen dat ze onfeilbaar en niet ‘te pakken’ zijn. Dan gaat het verstand op nul, de blik op oneindig en pal achter elkaar. Dan hoeft er maar iets te gebeuren zoals toen en zit je met allemaal dood en verderf.”

“Ik sta nog altijd stil bij het gevaar op de weg. Ik was vooraan in de 20 toen het gebeurde. Zoiets heeft een impact voor de rest van je leven. Ik zeg niet dat mij niks zal overkomen, maar ik ben wel een stap voorzichtiger dan de doorsnee weggebruiker. De wereld is dan wel enorm veranderd, maar de mensen op de weg rijden nog steeds als gekken."

Deze reportage maakte Omroep Brabant tien jaar geleden: