Karin Bruers is in tranen nu de bouw van haar stikstofvrije hotel stilligt
In de fraaie omgeving van de Oisterwijkse bossen en vennen ligt de bouwplaats van Karin Bruers. Grote houten panelen, afgedekt door plastic. Dat de bouw nu stil ligt, drijft Bruers tot wanhoop. De cabaretière, normaal rebels en strijdbaar, is in tranen: “Alsjeblieft, laat me doorbouwen. Ik heb rekeningen die betaald moeten worden. Maar zolang er bezwaren zijn, komt mijn lening niet vrij.”
“Het systeem is zo ziek.”
Bruers voelt zich oneerlijk behandeld door de overheid: “Een boer hier nog geen vijf kilometer verderop, mag achtduizend runderen erbij nemen. En ik krijg 50.000 euro boete als ik drie vrachtwagens op mijn terrein laat. Ik stik letterlijk in de stikstof. Het systeem is zo ziek.”
Het begon allemaal zo mooi. Bruers verkocht het monumentale Duvelhok in het centrum van Tilburg voor een aardige som geld. “Samen met mijn dochters vond ik: dat geld moet terug naar de samenleving. We wilden een hotel bouwen en een veganistisch restaurant. Maar dan helemaal duurzaam. Tweedehands stenen, houten skelet, zonnepanelen, warmtepomp, geen dierenleed: de ideale wereld.”
"Onze rechtszaak was niet tegen Karin, want zij is op zich een heel goed mens.”
Ook de gemeente Oisterwijk was enthousiast over Bruers’ plannen en gaf haar een vergunning. Maar de buren waren het er niet mee eens. Dat zijn Jan en Monique Meurs, groot geworden met supermarkt Lekker en Laag. Ze hebben pal naast Bruers brasserie Ome Jan.
Monique Meurs vertelt: “Het was niet volgens het bestemmingsplan, dus wij hebben een rechtszaak tegen de gemeente aangespannen. Niet tegen Karin, helemaal niet, want Karin is op zich een heel goed mens.”
De rechter besliste dat de bouw direct stilgelegd moest worden, want de stikstofvergunning was niet in orde. Bruers: “Dat was effe zuur. Want als Meurs een weekendje niet zou draaien, heb ik alle stikstof die ik nodig heb om te kunnen bouwen. Waar hebben we het over?”
“De Sint Jan is ook zonder stikstof gebouwd.”
Maar Bruers bedacht een list: ze zou het eerste hotel en restaurant bouwen zonder stikstofuitstoot: “Graven met de schop. En met elektrisch materieel en elektrische busjes. De Sint Jan is ook zonder stikstof gebouwd, dus waarom zouden wij dat niet kunnen?” Ze kan nog niet beginnen, want ze moet eerst wachten op een nieuwe vergunning.
Toch ging het mis. Bruers liet alvast het houten skelet van het hotel afleveren. “Van de gemeente mocht het, want dat is geen bouwen." Dus kwam drie keer een vrachtwagen op het terrein om spullen af te geven. "Maar Meurs had het gefilmd en naar de provincie gestuurd. Toen kreeg ik een dwangsom van 50.000 euro.”
“Dus nu ben ik milieucrimineel. Maar de mensen die straks bij ons komen eten, eten geen dieren. Vervuilende auto’s moeten aan de rand van het dorp parkeren. Terwijl er bij Meurs tientallen vervuilende auto’s staan, kom je alleen met elektrische auto bij mij op het terrein.”
“Ze doet zo lelijk over ons. Ik denk niet dat we dat verdienen.”
Buurvrouw Monique Meurs: “Wat zij wil doen is allemaal heel nobel, maar dat mensen kilometers verderop gaan parkeren is niet realistisch. Ze houdt zich gewoon niet aan de regels. Als je gaat bouwen zonder vergunning, dan mag je toch niet boos worden op ons? Daar kunnen wij toch niks aan doen?”
Bruers heeft na alles wat er is gebeurd weinig goeds te zeggen over buurman Jan Meurs: “Hij heeft liever dat ik kapot ga en hij erbij, dan dat het ons allebei goed gaat.”
Het echtpaar Meurs gaan die uitspraken niet in de koude kleren zitten: “Da’s gewoon niet fijn, hè Jan, als je zulke vervelende dingen over je hoort. Zo ga je niet met elkaar om. Wij vinden dit heel lastig. Ze doet zo lelijk over ons. Ik denk niet dat we dat verdienen.”
Bruers wil graag met haar buren om de tafel gaan zitten om het uit te praten. En dat is wederzijds. Monique: “Ik heb al eerder gezegd: 'Karin, gij moet nie zo lillek tegen mij doen, ge kunt veel beter een kop koffie kommen drinken.”
