Zij vinden de eigen bijdrage die patiënten sinds begin dit jaar voor een behandeling moeten betalen onacceptabel. Die bijdrage kan variëren van 200 tot 2000 euro per jaar.Sommige mensen kunnen dat niet betalen en staken daarom een behandeling. Dat is volgens het platform GGZ in strijd met de zorgverzekeringswet. Die bepaalt dat iedereen recht heeft op noodzakelijke zorg. Een woordvoerster van GGZ Westelijk Noord-Brabant (GGZ WNB)  en GGZ Oost Brabant noemt het onbegrijpelijk dat iemand met een lichamelijke ziekte wel recht heeft op een behandeling en iemand met een psychische ziekte, een behandeling deels zelf moet betalen.
ZorgverzekeraarsDe nieuwe politiek zorgt ook voor andere problemen. Zorgverzekeraars zijn verplicht om kritisch zorg in te kopen. Daardoor zijn de contracten die ze met GGZ-instellingen afspreken beperkter. Er worden niet meer onbeperkt behandelingen vergoed. Het komt nu al voor dat de behandeling van mensen met bepaalde psychische problemen uitgesteld wordt, omdat de betreffende instelling volgens het contract met de zorgverzekeraar al aan een limiet zit. Dit geldt niet voor spoedgevallen die onder de crisisdienst vallen. Toch kan het volgens een GGZ woordvoerster in theorie voorkomen dat iemand met zware psychische problematiek en zelfmoordneigingen moet wachten op behandeling.
Wachttijden lopen opDe wachtlijsten bij de verschillende locaties binnen de GGZ WNB en GGZ Oost-Brabant voor een aanmeldingsgesprek liggen tussen de vier en zeven weken. Volgens de overheid mag dit maximaal vier weken zijn. Voor de start van de behandeling liggen de wachttijden tussen de twee en 22 weken. De door de overheid gestelde richtlijn van de periode tussen de aanmelding en de start van de behandeling is maximaal zeven weken. De GGZ-instellingen verwachten dat de wachttijden in de tweede lijn nog verder oplopen.
Druk loopt opVolgens de woordvoerster van GGZ WNB gaat niet alleen de patiënt gebukt onder de nieuwe politiek, ook de druk op de medewerkers van GGZ-instellingen loopt op. "Mensen oefenen dit vak uit, om anderen te helpen. Nu moeten we steeds vaker uitleggen waarom we hulp niet meteen kunnen geven en waarom mensen zelf aan de behandeling moeten meebetalen. Voor veel mensen is de uitleg onbegrijpelijk en dat zorgt voor frustratie bij de patiënt en een gevoel van onmacht bij de medewerker."