Als bij ons op de lagere school de gymzaal er zó uitzag, wisten we het al. Apenkooien! Bij Burn staat het podium helemaal vol met van alles en nog wat: kledingrekken, een plastic haaienkop, een vleugel, een biljarttafel, een lange catwalk... In de loop van de avond wordt het allemaal gebruikt.
BlauwDe buitenste ring is in het blauw uitgelicht. Daar loopt of zit het publiek, achter de drummer is de bar waar mensen tussendoor even een drankje kunnen oppikken. Alles zien, is onmogelijk. Het is een markt waar je moet kiezen bij welke kraam je langer stilstaat én welke je negeert; iedereen maakt zo zijn eigen voorstelling. En elke danser heeft zo z'n eigen manier van aandacht vragen.
In een van de hoekjes is een sushi-bar waar vers gemaakte rolletjes sushi op een rondrijdend speelgoedtreintje liggen. Je mag er van eten, als je er tenminste geen bezwaar tegen hebt om ze aan te pakken van een danser die op zijn plastic handschoenen na helemaal niets aan heeft. Net zoals aan de andere kant van het podium een naakte danser keurig Spaanse ham aansnijdt.
Lijvige voorstelling Wie iets tegen bloot heeft, moet niet komen, maar dan kom je so-wie-so niet naar United C.; ze houden daar van lijvige voorstellingen. En zo krijgt het allemaal ook wel wat van een schilderij van Jeroen Bosch waar je als argeloze bezoeker plotseling in bent verdwaald. Een tomeloze mengeling van verhalen en associaties die zich minstens voor de helft in je eigen hoofd afspelen.
Burn staat vrijdagavond ook nog in het Parktheater. In augustus is de voorstelling in Den Bosch te zien en later nog een keer in Tilburg. En zo hoorde ik donderdagavond, er wordt gewerkt aan een aflevering van vijf uur. Spannend!