Lies van Grimbergen was destijds 23 jaar oud. Ze werkte bij Philips op de administratie. Dat bedrijf was door de Duitsers overgenomen. Ze kan zich nog goed herinneren wanneer ze de eerste Amerikanen zag.
Tientallen vliegtuigen met honderden parachutisten"Boven Son verschenen tientallen vliegtuigen," vertelt Lies die toen op de Woenselse Markt woonde. "Er sprongen honderden parachutisten uit. Mijn vader zei dat het geen Duitsers, maar Amerikanen waren. Een dag later waren ze in Eindhoven. Wij hadden een boomgaard thuis en we gaven ze appels en peren."
Vreugde slaat om in verdrietDe vreugde over de komst van de Amerikanen sloeg een dag later om in verdriet. De Duitsers bombardeerden de stad om de Engelse militaire colonne die daar net was aangekomen, op te houden. "We zaten in de schuilkelder in onze tuin met veertien mensen. Het was erg angstig. Na het bombardement bleek dat ik veel van de slachtoffers kende. Het huis van mijn oom was volledig platgegooid."
Op 23 september werden 170 slachtoffers van het bombardement tegelijkertijd begraven. In een lange rouwstoet werden de kisten met paard en wagen naar het kerkhof gebracht.