'Hart' ging zaterdagavond in première. Al was dat dan voor de tweede keer, want dertien jaar geleden bracht de Brabantse regisseur Madeleine Matzer 'Hart' voor de eerste keer... met dezelfde twee actrices. De voorstelling kreeg toen goede recensies maar was maar op een paar plaatsen te zien.
Veel publiekMadeleine Matzer is een regisseur die het goed doet. Ze maakte onder andere 'Gejaagd door de Wind'', 'De Eenzaamheid van de Priemgetallen', 'Hokwerda's Kind' en 'Knielen op een bed Violen'. Allemaal voorstellingen waarin ze de essentie van beroemde boeken probeerde te vangen op het toneel, allemaal voorstellingen waarmee ze veel publiek naar het theater lokte.
Een herhaling van 'Hart' stond al een poosje op haar verlanglijstje. Het was haar eerste boekbewerking en de eerste voorstelling waarmee ze bij een groter publiek opviel.
Het was ook de eerste voorstelling waarvoor ze haar zo kenmerkende stijl gebruikte: personages die door meer actrices worden gespeeld die sámen een naadloos aaneensluitend verhaal vertellen.
PrikkeldraadVoor 'Hart' ging Madeleine Matzer aan de slag met de roman 'Een hart van prikkeldraad' van Lisette Lewin. De roman vertelt over Greetje van der Plas, een meisje uit Katwijk dat iets begint met een Duitser... in 1940! En haar keus werkt als een fuik; ze kan niet meer terug en belandt in bed met veel meer Duitsers, soms met meerdere tegelijk.
Een goed ontvangen voorstelling na dertien jaar nog een keer maken, is link. Het is alsof je later in je leven op vakantie gaat naar het eiland waar je in je jeugd zulke spannende avonduren hebt beleefd. Of als het herlezen van een roman die op je achttiende zo'n diepe indruk maakte. Het kan goed aflopen maar de teleurstelling ligt op de loer.
Een fijne voorstelling'Hart' is nog steeds een fijne voorstelling. Het ligt aan het schijnbare gemak waarin Fokka Deelen en Wendell Jaspers sámenwerken. Soms zijn ze allebei Greetje, soms allebei een Duitser, de tekst van de één wordt licht door de mimiek en de lichaamstaal van de ander en soms doen ze een zin wonderschoon samen.
Het ligt ook aan de manier waarop de oorspronkelijke romantekst is gefileerd. Er is maar één lijn overgebleven, Greetje van der Plas die probeert uit te leggen waarom ze nauwelijks 14 jaar oud inging op de avances van die dikke Duitser met zijn varkensoogjes en zijn steenrode hoofd die haar ook na 1945 nog liefkozend 'Du Kleine' blijft noemen.
Klein en persoonlijk'Hart' is zo een klein en persoonlijk verhaal uit een dramatische en een zware tijd. Het is zo'n verhaal waar de geschiedenis vol van zit. En ook daarom mooi om naar te kijken.