Chirurg Kees S. is verantwoordelijk voor de volledig mislukte operatie in het Bernhoven. Hij stond woensdag voor de rechter. Daniëls was niet bij de zaak aanwezig. Dit is haar verhaal.
“Ze hebben me afgeraden om naar de zaak te gaan. Ik denk dat ik het emotioneel ook niet had aangekund. Dat zit ‘m niet in de confrontatie met de chirurg, maar het zijn de leugens. De dingen die hij zou zeggen om er onderuit te komen. Daar kan ik gewoon niet tegen.”
'Pijn wordt erger'“Het gaat slecht met me. Ik heb heel veel pijn en dat wordt alleen maar erger. Alles is kapot. Ik lig de hele dag op de bank. Dit is nu mij leven. Anders niks. Dat was voor 2 december 2009 wel anders. Toen huppelde ik nog rond, samen met mijn twee kinderen. We waren een hecht gezin, deden spelletjes als Monopoly en Triviant. Maar dat kan niet meer omdat ik niet kan zitten. Dan heb ik het alleen nog maar over de kleine dingen. Maar boodschappen doen, naar feestjes gaan, vriendinnen bezoeken: het gaat gewoon niet.”
“Na de operatie had ik helemaal geen pijn. Dat kwam langzaamaan in februari 2010. Tot ik het niet meer uit kon houden. Volgens een rechercheur is de chirurg als een timmerman te werk gegaan. Hij had meteen na het maken van de incisie moeten zien dat de hernia niet te verwijderen was. De operatie had gestaakt moeten worden, maar dat heeft hij niet gedaan.”
'Ik schreeuwde het uit van de pijn'“Tijdens de operatie was ik bij kennis. Ik schreeuwde het uit van de pijn die ik voelde in mijn rechterbeen. Ik hoorde nog iemand zeggen: u communiceert niet goed. Daarna reageerde een ander: nee, u luistert niet goed. Waarschijnlijk ben ik daarna onder narcose gebracht.”
“Ik weet niet wat voor straf de chirurg moet krijgen, maar hij moet wel een straf krijgen. Dat is aan de rechter, niet aan mij. Of het helpt als hij berecht wordt, weet ik niet. Het verandert niets aan mijn gezondheid. Dat komt nooit meer goed.”
“Met pijnbestrijding zijn ze al zes jaar lang bezig. Ik ben in alle Nederlandse ziekenhuizen geweest, maar daar konden ze niets doen. In Leuven heb ik een aantal pijnbestrijdingen gehad, nu heb ik een neurostimulator en die werkt ook niet. Ik probeer nu andere morfine, omdat je op een gegeven moment immuun wordt voor een medicijn. Als dat niet helpt krijg ik een morfinepomp."
'Ik wil niet dood'“Sommige mensen vragen hoe ik dit volhoud. Ik heb twee kinderen en een man, die zien mij niet graag dood. En ik wil zelf ook niet dood. Ik ga tot het uiterste. Ik heb gevraagd of ze de zenuw willen doorsnijden zodat ik verder kan leven in een rolstoel. Lopen kan ik toch niet meer. Als ik maar van de pijn af ben. Maar ze hebben nog geen antwoord gegeven.”
“De chirurg heeft nooit zijn excuses aangeboden. Dat vind ik zéér kwalijk. Tijdens een gesprek van een halfuur dat we met hem hadden, keek hij me niet eens aan. Hij is ijskoud. Vele mensenlevens heeft hij kapot gemaakt. Laatst kreeg ik nog een berichtje van een mevrouw die zich een kunstschouder heeft moeten laten aanmeten door een operatie van hem. Dat is toch verschrikkelijk? En dat het ziekenhuis die man zijn werk nog liet doen. Ik snap het écht niet.”