Op het dak van het museum worden de laatste zakken bevestigd van een wel heel aparte dakbedekking. Het geeft het museum het uiterlijk van niet één maar zeven kleine piramides, niet in de woestijn maar tussen het riet en het water. In de zakken op het dak zit compost en graszaad. Die combinatie laat straks het hele museum onder groene heuvels verdwijnen.
Groot en nieuw Onder het dak zit een nieuw museum dat gigantisch groot is. Joyce Langezaal loopt rond in een nu nog lege enorme ruimte. Het is haar taak om het museum opnieuw in te richten.
"Wat we proberen is het verhaal te vertellen van de Biesbosch in zeven paviljoens. Dat doen we chronologisch vanaf het ontstaan van dit gebied tot en met nu."
Dat wel en dat niet De hele collectie zat de afgelopen maanden bij andere musea in opslag. Sommigen stukken verbleven in klimaatgecontroleerde ruimtes, andere stukken uit de collectie in een reguliere opslag. Niet alle stukken krijgen straks weer een plekje in het nieuwe museum. Een blijvertje is een groot schilderij dat het gebied, dat we nu kennen als de Biesbosch, laat zien van vóór de Sint-Elisabethsvloed van 1421. Het schilderij krijgt straks zelfs zijn eigen paviljoen.
De komende dagen en weken zullen vrachtwagens af en aan blijven rijden bij het museum. Containers worden gelost die Joyce Langezaal en haar medewerkers vervolgens mogen uitpakken, sorteren en een nieuw plekje mogen geven in het museum of in de vergetelheid van het depot.