Toen haar kleinzoon drie jaar geleden plotseling overleed, was dit de manier waarop Eberson haar verdriet verwerkte. "Wat moet ik op een kerkhof? Daar ligt dan iemand onder de grond, ik vind dat een akelig idee. Hier kan ik met Thijs praten."
De takken liggen geordend. De meeste takken verticaal, sommigen horizontaal. "Zo kun je zien dat het niet zomaar takken zijn, maar dat het echt zo hoort", legt Eberson uit. Ze kwam al jaren in het bos naast het huis waar ze met haar man Martin woont. Het 'beukenbos' zoals het echtpaar het noemt, leek Jeanne direct een mooie plek voor haar project.
Haar manier van verwerkenMartin steunt Jeanne volledig. "Dit is haar manier van verwerken", legt hij uit. "Ik sta er helemaal achter en ik wijs wel eens mooie takken aan, maar ze legt ze altijd zelf neer." Jeanne is bijna 80 en af en toe wat vergeetachtig. "Ik zorg voor haar en het is ook wel eens lekker als ze dan even weg is. Als ze een uurtje bezig is met het monument heb ik een uurtje voor mezelf."
Jeanne maakt het monument dan wel zonder haar man Martin, maar ze maakt het niet alleen. Kinderen uit de buurt - die met hun ouders in het bos wandelen - helpen haar vaak. "Die steken er dan bloemetjes tussen of leggen er stokken bij", zegt Jeanne glimlachend. "Ze vragen ook vaak wat ik aan het doen ben. Dat leg ik hen dan uit. Ik vertel hen dat dit voor Thijs is."
'Moet twee keer zo groot worden'Af komt het monument nooit. Ook nu het een flink formaat heeft, komt Jeanne nog iedere dag takken leggen. "Het moet nog minstens twee keer zo groot worden", zegt ze. Volgens Martin zal ze takken aan blijven dragen tot ze niet meer kan.