Met grote ogen keek ik toe hoe Doc de auto op afstand bestuurde. Achter het stuur hond Einstein, het proefdier, de eerste tijdreiziger. Doc liet de banden gillen, nog meer rook en de snelheidsmeter die razendsnel opliep. En toen...remmen los...daar ging ie, op topsnelheid, terug naar 1955, twee brandende bandensporen achterlatend. Zo cool.
Inmiddels heb ik Back to the Future 386 keer gezien, misschien wel meer. Vooral de eerste film, hè? Die bleef voor mij altijd de beste.
Ik kon mijn ogen dan ook nauwelijks geloven toen ik een baantje kreeg als suppoost bij het automuseum in Raamsdonksveer. Eén van mijn taken: auto's poetsen. Eén van de auto's: Een DeLorean. De auto uit Back to the Future.
Hij stond daar onbeduidend langs de wand, bordje erbij, zonder plutoniumkamer, ik herkende hem nauwelijks. Het was maar een klein, grijs wagentje eigenlijk. Tot de portieren opengingen. Vleugelportieren. Supervet. Vanaf dat moment kon de DeLorean op mijn onvoorwaardelijke liefde rekenen.
Op een saaie dag stonden we te poetsen en mijn collega, die even schalks om zich heen had gekeken, stelde voor dat we er even in zouden gaan zitten. Een riskante actie. Want als we werden betrapt, zou ontslag op staande voet volgen en zou ik mijn DeLorean nooit meer zien.
Maar de verleiding was te groot. We deden de vleugelportieren open, ssshhh, gekraak van leer en daar zaten we, giechelend. Tot we erachter kwamen dat er geen deurklink aan de binnenkant zat.
De paniek sloeg toe, ik had visioenen dat de auto opengebroken moest worden en dat ik daar de rest van mijn leven voor zou moeten betalen. We tastten paniekerig de portieren af, het dashboard, naarstig op zoek naar knoppen, hendels, houvast, bevrijding.
"Dat wordt back to the sociale dienst," zei mijn collega droogjes.
Uiteindelijk vonden we het juiste knopje, ik denk tussen de stoelen in. Het is 23 jaar geleden, dus vergeef me, zo precies weet ik het niet meer. De opluchting was enorm. Telkens als ik de DeLorean door het beeld zie scheuren of vliegen, denk ik aan dat claustrofobische moment. Maar toch hou ik van hem. En zal dat altijd blijven doen. Nu en in de toekomst.