Het had wel iets weg van speeddaten met kunst. De achtkoppige jury had telkens ongeveer een minuut om een werk te beoordelen. Via een stemkastje zeiden ze 'ja' of 'nee'. De werken die een meerderheid van de jury achter zich kregen, gaan door naar de expositie.
Kunstenaars buiten beeld De jury had niet meer dan het werk zelf. Vrijwilligers lieten de kunstwerken aan de juryleden zien; de kunstenaars zelf bleven door grote schotten buiten beeld. Ook hun naam was voor de juryleden onbekend.
De uitgekozen kunstwerken hangen volgend jaar onder andere op het stadskantoor, in de Willem II-fabriek, bij het bedrijf Würth, in het Kruithuis en in de Muzerije.