Knap van Artemis (Den Bosch): een zaal kinderen kijkt geboeid naar twee langzaam schuivende kisten
Het begint al met dat gordijn. In de grote zaal van De Verkadefabriek hangt nóóit een gordijn. Deze keer, voor deze voorstelling van Artemis, dus wel. Maar als dat gordijn dan - zoals het hoort - met veel bombarie opengaat, zie je een compleet leeg toneel; geen decor, geen mensen, niets dan een kaal soort licht... een schot voor de boeg en een knipoog tegelijk.
De arme houthakker Het had een ouderwetse kindervoorstelling kunnen zijn. Het sprookjesachtige verhaal gaat over de dochter van een arm houthakkersgezin dat op avontuur gaat. De acteurs zijn herkenbaar als koning, heks, ridder en prinsesje; de kostuums zijn vrolijk gekleurd en van een knuffelachtige stof.
Maar als de verteller eenmaal begint, staan er twee rechthoekige houten kisten op het toneel die langzaam heen en weer schuiven als een experimentele animatiefilm uit de jaren zestig. En net als veel mensen gezichtjes zien in de voorkanten van auto's krijgen deze kisten snel een eigen karakter. Jetse Batelaan krijgt het voor elkaar dat je meevoelt met de avonturen van een kist.
En de acteurs dan? En wat doen al die acteurs dan? Die rennen rondjes. Ja, echt! Ze hebben wekenlang looptraining gehad en gloednieuwe sportschoenen en rennen voortdurend rondjes om het publiek. Het begint al voor de voorstelling en erna gaan ze ook nog even door.
Je kan er van alles bij bedenken. Dat het nodig is om in een tijd waarin iedereen voortdurend loopt te rennen af en toe eens aandacht op te brengen voor dingen die niet zo snel zijn maar misschien wel heel bijzonder. Je kan ook gewoon genieten van de grappig-absurdistische voorstelling waarin dingen de hoofdrol spelen en niet mensen. En dan is er ook nog de toegevoegde waarde van het publiek want Artemis krijgt het weer voor elkaar een zaal vol met jonge kinderen (8+) helemaal in een andere wereld te trekken.
En na afloop helpen al die kids ook nog mee om de honderden balletjes die tijdens de voorstelling opeens naar beneden vallen op te ruimen. 'Als je maar hard genoeg rent, weet niemand waar je bent', is in Brabant nog te zien in Breda en Eindhoven en Den Bosch.