Dat hij op zijn' thuiscircuit zou winnen, stond eigenlijk al vast. Sinds hij op vijftienjarige leeftijd zijn debuut maakte in de MX2-klasse verloor de Elsendorper nog nooit een manche op het Eurocircuit.
Beste zandrijderIn het Valkenswaardse mulle zand legde Herlings als klein jongetje zijn basis voor de twee wereldtitels die hij paar jaar later zou winnen. En maandag liet hij nogmaals zien waarom hij de beste zandrijder ter wereld is.
Per ronde liep hij minimaal vier seconden uit op zijn tegenstanders. Ongekend, maar voor 'The Bullit' was het een 'another day at the office'. "Deze baan ken ik als mijn broekzak. Ik heb vaker onder deze zware omstandigheden gereden, dus dit was te verwachten. Ik heb enorm genoten van deze dag."
Niet vanzelfsprekendDe voorsprong van Herlings was zo groot dat hij in de laatste ronde uitgebreid de tijd nam om het thuispubliek te bedanken voor hun komst naar de 'onemanshow van Herlings'. "Ik wou mijn fans toejuichen. Ik heb zo veel respect voor de mensen die hier twee dagen voor mij hebben staan juichen. Prachtig", zei hij glunderend.
Winnen van Grand Prix, het lijkt hem makkelijk af te gaan. Maar Herlings weet ook dondersgoed dat winnen niet vanzelfsprekend is. Ook de allerbesten kunnen soms verliezen. Twee seizoenen lang werd hij geteisterd door blessures.
Door schande en schade wijzerMisschien wel omdat hij soms te gierig was. Hij was al tweevoudig wereldkampioen, maar was hongerig naar meer. Zo wilde hij alle manches winnen in één seizoen. En toen keerde het geluk tegen hem. Hij werd geteisterd door pech en blessures en winnen leek opeens niet meer zo vanzelfsprekend als een jaar geleden.
Maar door schande en schade is hij wijzer geworden. "Ik heb een jaar gehad waarin ik alle Grand Prix's had gewonnen tot de laatste twee omdat ik toen geblesseerd raakte. Uiteindelijke bereik je er niets mee. Alleen door wereldkampioen te worden bereik is je iets. Of ik nou zestien, achttien of veertien GP's win, zolang ik die titel maar haal", klonk het wijselijk uit zijn mond.