Hoorn speelt Cor Franken, al bijna z'n hele leven. Nu gaat het niet meer zo goed als toen hij begon, het blazen kost veel kracht. Hij leerde het als negenjarig menneke toen hij voor de fanfare werd gevraagd. "De hoofdonderwijzer, ook voorzitter van de fanfare, vroeg me, terwijl ik natuurlijk nog geen noot kon lezen. Er was toen ook geen muziekschool hier. Je leerde het vooral zelf en van anderen."
KlasseFranken werd door de muziek en de hoorn gegrepen. Terwijl hij eigenlijk liever trombone wilde spelen. "Maar ja, zo ging dat in die tijd. Je werd gewoon ingedeeld. Dat had volgens mij ook wel te maken uit welke klasse je kwam. Ik hoorde bij de arbeiderskinderen."
Franken speelt al tachtig jaar met veel plezier bij de harmonie. Elke maandag gaat hij naar de repetitie. Hij heeft er bijna nooit een overgeslagen. "Alleen als ik vier weken naar mijn zoon in Amerika op bezoek ging, dan niet, verder was ik er altijd. Niet alleen voor de muziek, maar ook voor de gezelligheid."
LuchtbuksBijna negentig is hij nu. De jaren tellen. Franken heeft steeds meer moeite met het lezen van de noten. Hij heeft maar één oog. Tijdens de Tweede Wereldoorlog verloor hij tijdens een spelletje zijn linkeroog door een schot van een luchtbuks. "Vervelend, maar het heeft m'n leven niet bepaald", zegt Cor nu.
Maar hoe dan ook moet hij stoppen met de harmonie. Wanneer precies weet hij nog niet maar hoe pijnlijk ook, hij kan het aanvaarden. "Het is nu eenmaal zo, het zijn hele mooie jaren geweest, we hebben prijzen gewonnen tijdens concoursen. Maar aan alles komt een einde. Ik zal hier bij de harmonie zeker blijven komen, voor de gezelligheid, niet meer om muziek te spelen. Ja, misschien sla ik nog weleens op de trom."