"Zie je die zwarte ganzen daar? Die mogen van de gemeente wel blijven, dat zijn er maar een paar." Bewapend met een flink pak knipsels en aantekeningen staan Frida, Merel en Wanessa aan de waterkant. "De ganzen moeten weg omdat ze op de straat lopen, maar dat gebeurt echt bijna nooit. En ze poepen zogenaamd bij mensen thuis op het gras. Aan die kant daar, bij de villa's, daar zijn de meeste mensen die ze weg willen hebben."
ActieToen de meiden hoorden van het plan om de ganzen te ruimen, wisten ze meteen hoe laat het was: tijd voor actie! "De dieren waren eerder op deze wereld dan de mensen. De mensen maken de wereld van hen, maar dat is hij eigenlijk niet." En dus werden er handtekeningen verzameld, een paar honderd inmiddels. "De gemeente heeft de ganzen hier zelf geplaatst. En nu zijn het er te veel en moeten ze ineens weer weg."
Samen met  Trudy Suijkerbuijk, die zelfstandig ook actie voert tegen het doden van de ganzen, mogen de meisjes woensdagmiddag op gesprek op het gemeentehuis.  Eén van de wethouders van Bergen op Zoom zal ze te woord staan. En de jonge actievoerders weten precies wat ze gaan zeggen. Eén van hen leest voor van een schrijfblok. "Onze oplossing is, zorgen dat ze geen eieren meer krijgen. Dat kan door met de eieren te schudden, dan komen ze niet meer uit. Dan sterven de ganzen uiteindelijk een natuurlijke dood. En anders kunnen ze verplaatst worden naar een gebied waar ze wel hun gang kunnen gaan."
Plan B, C, D en FDe meisjes weten waar ze voor staan en wat ze willen gaan zeggen. Er is eigenlijk maar één ding waar ze een beetje bang voor zijn: dat de gemeente niet goed naar ze gaat luisteren. "Omdat we kinderen zijn, worden we niet altijd serieus genomen. Daar voelen we ons soms wel een beetje door beledigd. Het maakt niet uit, wie iets zegt of hoe oud of hoe groot je bent. Het gaat om het verhaal dat je te vertellen hebt."
Wordt er niet geluisterd, dan beweren de meiden zich niet zomaar gewonnen te geven. "Dan gaan we eerst heel veel handtekeningen verzamelen. En als dat niet helpt, gaan we in een tentje hier bij de ganzen slapen. En als dat ook niet helpt, binden we onszelf vast aan een boom."
En dan is er nog plan F: "Als helemaal niks werkt, gaan we in hongerstaking." Maar, zo geven de meiden zelf toe, liever niet. Want ze houden wel van ijs en koekjes. "De hongerstaking is een laatste middel." Of het ook zover komt is nog maar de vraag. Er lijkt een oplossing in zicht. De Stichting Akka's Ganzenparadijs zou bereid zijn om de ganzen op te halen en liefdevol te gaan verzorgen. Ook zouden ze bij de gemeenten hebben aangeboden dit kosteloos te willen doen.