Pesten op het werk: ‘Ze noemden me Jomanda en zweefteef’
Tamara Straatman was 17 toen ze bij een vishandel ging werken. “Vooraf was ik al gewaarschuwd dat de sfeer in het bedrijf niet geweldig was”, vertelt Straatman over de waarschuwing die ze van verschillende kanten kreeg. De Tilburgse sloeg de goedbedoelde adviezen in de wind. Toen haar relatie met een collega strandde, werd ze het mikpunt van pesterijen.
Mikpunt“Als je anders bent of er anders uitziet, dan wijk je af van de rest en dan ben je al snel het mikpunt van pesterijen”, zegt Tamara. “Ik was ongeveer 25 kilo zwaarder dan ik nu ben. Ik ben zoveel afgevallen doordat ik bewuster met voeding omging en mezelf verdiepte in onder meer spiritualiteit en mijn uitdagingen aanging. Ook at ik onbespoten groenten. Dan ben je al snel Jomanda of een zweefteef”, vertelt ze .
Verder werd ze ook regelmatig ‘per ongeluk’ nat gespoten en nog een paar van dat soort flauwe pesterijen “Het afzeiken ging maar door. Waarom liet ik mijn gemoedstoestand afhangen van het pestgedrag?” Tamara moest vanwege de financiën blijven werken, terwijl de pesterijen gewoon doorgingen.
Het maakte haar zelfs depressief. “Ik was op mijn 23e depressief en dit had meer oorzaken dan alleen het pesten op het werk. Maar het pesten besloeg wel een groot deel hiervan. Mijn collega zei ooit tegen me: ‘Je had beter een eind aan je leven kunnen maken toen je depressief was, dan hadden wij nu geen last meer van je gehad.’”
Eigen krachtOp dat moment besloot ze naast haar werk te gaan studeren: neuro-linguïstisch programmeren (NLP). “Ik kreeg door mijn studie meer inzicht. Waarom dacht ik dat het mijn schuld was dat ik werd gepest? Ik wilde aardig gevonden worden.” Naar eigen zeggen kreeg ze meer vertrouwen in zichzelf en heeft ze daardoor nooit getwijfeld om bij de vishandel weg te gaan.
“Ik handel nu meer vanuit mijn eigen kracht. Ik negeer flauwe opmerkingen en ga niet op achterlijk pestgedrag in uit de rol van een slachtoffer, maar ik geef de bal terug. Het raakt mij niet meer. Het pesten is sindsdien wel minder geworden.”
Straatman is een eigen bedrijf begonnen in neuro-linguïstisch programmeren. Daarnaast werkt ze nog drie dagen per week bij de vishandel.