Omdat Piet en Daniëlle bij de geboorte van hun eerste dochtertje Sara (2) zo’n 16 uur moesten wachten voordat het zover was, dachten de twee ruim op tijd te zijn voor vertrek naar het Amphia Ziekenhuis Langendijk toen vrijdagochtend rond vijf uur de weeën op gang kwamen.
'Wat moest ik doen?'Het bleek niet zo te zijn. “Gedurende de rit werd de kans steeds groter dat ik het ziekenhuis niet ging halen”, blikt de 38-jarige Piet terug, die op dat moment achter het stuur zat. Zijn vriendin (37) zat rechts van hem op de bijrijdersstoel. “Toen ik het ziekenhuis in de verte zag staan, riep mijn vriendin opeens dat ze een hoofdje voelde. Ik zei dat ze niet zulke gekke dingen moest zeggen.”
In een reflex trok Daniëlle echter haar kleren uit en zette ze geheel zelfstandig haar tweede dochtertje op de wereld. Op dat moment schoten er diverse scenario’s door het hoofd van Piet. “Want wat moest ik doen? Stoppen en mijn vriendin helpen of doorrijden naar het ziekenhuis? Ik koos voor het laatste, want ik was nog maar een paar kilometer verwijderd.
'Enorme last van schouders'In volle vaart reed Piet door naar het ziekenhuis in Breda. “Moest ik ook nog wachten op dat stomme parkeerkaartje. Ik wilde gewoon zo snel mogelijk om hulp vragen. De baby huilde niet, bewoog nauwelijks en dat baarde mij en Daniëlle natuurlijk zorgen. Onze harten stonden even stil op dat moment. Eenmaal uitgestapt, rende ik het ziekenhuis binnen en schreeuwde ik om hulp.”
Binnen dertig seconden stonden diverse artsen paraat om Piet, Daniëlle en hun pasgeboren dochter te ondersteunen. “Die wisten al snel te vertellen dat het helemaal goed zat. Op dat moment viel er een enorme last van onze schouders. Je wilt niet weten hoe gestrest we waren. Het is gewoon een traumatische ervaring die je op dat moment meemaakt.”
'Ik ben zo trots'Op het moment gaat alles goed met Julia en moeder Daniëlle. “Ik ben zo trots op mijn vriendin”, zegt Piet. “Ze heeft in haar eentje gewoon een kind ter wereld gebracht, onder minder prettige omstandigheden zullen we maar zeggen. Daar kan je alleen maar respect voor hebben. We zijn nu allebei redelijk bekomen van de schrik, maar als ik eraan terugdenk en erover praat, springen de tranen wel weer in mijn ogen.”
Piet besluit: “Maar uiteindelijk is alles goed gekomen. We moeten nog een paar daagjes in het ziekenhuis blijven, maar dat is puur uit voorzorg. Nu is het tijd om alles even te laten rusten en te genieten van onze tweede, prachtige dochter.”