De tweedelige treinstellen van de Apekop waren jarenlang enorm veel te zien op het spoor. Vijftig jaar reed de trein trouw haar rondjes. Er waren er oorspronkelijk zelfs 246 van. Met de komst van de dubbeldekkers werden ze langzaam maar zeker minder ingezet.
Dat tot groot verdriet van treinliefhebbers door het hele land, die de karakteristieke geluiden van de stoptrein konden waarderen. Door het hele land staan mensen op perrons om de trein nog één keer voorbij te zien komen. Zeventig treinen die Apekop tegemoetkomen geven ook nog een eresaluut met de ‘tyfoon’, de grote claxon van de trein.
Apekop nog eenmaal voor de lensOp het station in Eindhoven werd de trein onthaald door tientallen spotters. Gewapend met fototoestellen en camera’s probeerden zij de laatste aankomst vast te leggen. Sommigen omdat ze het simpelweg een mooie trein vinden, anderen omdat ze warme herinneringen koesteren aan het rijtuig.
Verslaggever Jacqueline Hermans sprak verschillende mensen die stonden te wachten. “Zo veel camera’s heb ik nog nooit gezien. Het lijkt wel alsof de koning en koningin zometeen aankomen”, zegt zij. De trein bleef tien minuten staan op Eindhoven, daarna ging de rit verder naar Den Bosch.

Mooie verhalen op laatste ritMet ín de Apekop driehonderd gelukkige inzittenden. Duizend mensen hebben zich bij de NS gemeld voor een plaatsje, een derde daarvan mocht mee. Omdat ze mooie foto’s hadden, of mooie verhalen.

Zo ook Jens Bothmer. Hij reed vaak met zijn oma met de trein. De twee gingen dan een dagje weg, naar Eindhoven bijvoorbeeld. “Oma was op een gegeven moment niet zo mobiel meer, het ging niet meer."
"Vlak voordat ze te overlijden kwam begon ze over die trein, dat ‘ie uit dienst genomen zou worden. Daar hebben we toen nog een heel mooi gesprek over gehad”, vertelt Bothmer. Zo heeft iedereen zijn of haar eigen warme herinneringen bij het materieel. Al zal een enkeling schrikken van het oorverdovende lawaai van de toeter.