De grens bij Vloeistof is een reep tape die door een danser op het trottoir wordt geplakt. Of een plaat van doorzichtige kunststof waar de dansers mee door het centrum van Tilburg sjouwen. Ze zetten de plaat neer en opeens ís er een grens, een scheiding. Zíj aan de ene kant en wíj aan de andere.
Het zijn nu eenmaal vreemdelingenHet doet denken aan de nieuwsfoto's uit de Balkan waar vluchtelingen en de oorspronkelijke inwoners elkaar over een grens heen aankijken. En de kunststofplaat werkt ook zo.
Door die simpele ingreep kijk je op een andere manier naar de mensen aan de andere kant, mág je ze bekijken op die manier omdat het nu eenmaal vreemdelingen zijn. Het mooie bij Vloeistof is dat de transparante kunststof plaat soms in een spiegel verandert en dán sta je dus naar jezelf te kijken.
Op straat Vloeistof danst 'We wachten op de grens' op straat in het centrum van Tilburg. Die lokatie zorgt ook voor onbedoelde komische effecten als winkelende voorbjgangers zich plotseling beseffen dat ze op een openlucht podium staan. Vaak zien ze eerst de groep kijkende mensen en daarna de dansers.
'We wachten op de grens' is een bijzondere ervaring voor wie ook zichzelf kan betrappen op die vreemde blik bij het kijken naar de mensen aan de andere kant. Niet iedereen zal de hele voorstelling als een dans beschouwen; het blijft lastig bewegen als je loopt te sjouwen met een enorme transparante plaat.
De derde tepelBij de premiére zondag was 'We wachten op de grens' gekoppeld aan 'It 's all about the third nipple', een bijzondere dansvoorstelling van Fontys-studenten Piet van Dycke en Kelly Vanneste. In en om een badkuip spelen de twee een snelle, fysieke voorstellling op de grens van acrobatiek en dans. Een korte maar bijzondere ervaring; wie de voorstelling nog een keer kan zien, moet die kans zeker niet voorbij laten gaan.
De combinatie met Vloeistof was bijzonder, ook omdat het publiek in korte tijd twee heel verschillende dansvoorstellingen kon zien.