Vermuë is de zoon van Geertruide uit Zeeuws-Vlaanderen. Zij is 19 jaar oud als ze in 1967 zwanger raakt van haar vakantieliefde op camping Welgelegen in Cadzand. Haar zoontje komt ter wereld in Moederheil in Breda. Moederheil was een doorgangshuis voor ongehuwde moeders en hun kinderen en zat aan de Valkenierslaan in 't Ginneken. Na drie maanden staat Geertruide het jongetje dat ze Jean-Pierre noemt af ter adoptie. Later wordt 'Jean-Pierre' gewijzigd in 'Wilko'.
'Waar kom ik vandaan?'Wilko is inmiddels 48 en hoewel hij al 16 jaar bezig is, heeft hij het zoeken naar zijn vader nog niet opgegeven. "Mijn adoptieouders blijven mijn ouders. Ze zijn al lang geleden overleden. Ik zoek geen vervanging. Maar je ziet in je kinderen dingen terug van jezelf en je bent nieuwsgierig naar waar je eigen karaktereigenschappen en kenmerken vandaan komen."
Die komen niet van zijn moeder, want Geertruide vond Wilko al jaren geleden terug. "Zowel uiterlijk als innerlijk lijk ik niet op haar. Ik moet dus wel op mijn vader lijken." Zijn biologische moeder wil niet helpen met de zoektocht naar zijn vader. "Ze heeft haar eigen kinderen niet eens verteld dat ze een halfbroer hebben." Toen Wilko zei dat hij zelf contact met zijn halfbroer en halfzus wilde zoeken, werd zijn moeder kwaad. "Ze zei dat ze zichzelf van kant zou maken als ik dat zou doen."
MoederheilUiteindelijk heeft Wilko toch een keer contact gehad met zijn halfbroer. "We hebben vijf uur lang heel fijn gepraat. Daarna heb ik hem nog twee keer gemaild, maar ik kreeg geen reactie. Ik weet nog altijd niet waarom." Omdat hij geen hulp kreeg ging Wilko zelf op zoek naar zijn vader. Hij heeft ook gezocht in het voormalige Moederheil waar hij is geboren. "Daar ben ik in de boeken gedoken en vond ik alleen een briefje waaruit blijkt dat mijn biologische vader uit Noord-Brabant komt."
Vermuë schat dat zijn vader rond de 68 of ouder is. Zo oud is zijn biologische moeder nu. Verder weet hij niets van de man. "Ik weet niet wat er over me heen komt als ik mijn vader zou leren kennen. Misschien is hij wel dood. Maar ik ben niet bang. Ik heb geen dubbele bodem en ik ben niet bang voor zijn reactie of de situatie waar hij in zit. Ik heb een gelukkig leven. Ik wil alleen het plaatje iets completer maken."