"Er is niets dat ik niet van hem weet", zegt Passier. In 1997 al maakte hij de docu ' De tranen van Castro', waarin hij op zoek ging naar de communistische leider. Hiermee won hij een Gouden Kalf. Sindsdien liet de fascinatie voor Castro de Nuenenaar niet meer los.
In 2003 begon Passier aan een nieuwe documentaire, die hij maakt voor de VPRO. Het wordt een verhaal over Cuba voor, tijdens en na het bewind van Fidel Castro.
SchrikkenHet was dan ook flink schrikken toen hij zaterdagochtend wakker werd getrild door de vele berichtjes op zijn telefoon. Van vrienden en zijn producer. "Dit is de dag waar ik al die jaren op heb gewacht", wist Passier direct. Er volgde een drukke dag, waarin veel geregeld moest worden. Hij wist een ticket te bemachtigen voor een vliegtuig dat maandag naar Havana gaat.
Het zogenaamde 'brandweerplan' voor het geval Castro zou overlijden, lag al jaren klaar. Het zag er namelijk al vaker slecht uit voor de revolutionair. "We dachten een keer op een 1 mei-viering dat het gedaan was, toen hij na een toespraak viel. En hij had een buik- en darmziekte. Maar hij hield het lang uit." Castro werd negentig jaar oud. Ergens had Passier dat ook wel verwacht. "Zijn ouders waren allebei over de honderd."
HamburgertentenToen hij in 2003 begon aan de documentaire leidde Castro Cuba nog met harde hand. De gedachte was dat het gesloten land compleet zou veranderen op het moment dat de dictator zou overlijden. "We hebben bijvoorbeeld beelden gedraaid van een boulevard, waar mogelijk allemaal Amerikaanse hamburgertenten zouden komen of Hilton-hotels."

Maar na het aftreden van Fidel in 2006 zorgde zijn broer Raoul al voor een rustige overgang. "Goed voor de Cubaanse bevolking. Maar jammer voor mijn documentaire", zegt Passier met een knipoog.
'Dit doet me veel'Hij sprak tientallen mensen voor zijn docu, van wie er inmiddels al een paar zijn overleden of verhuisd. "Ik schat dat er nog zo'n vijftien in Cuba wonen." Hij probeert hen in het voor- of najaar weer op te zoeken.
Nu gaat hij eerst terug om sfeer te proeven. Maar ook een beetje voor zichzelf. Want hoewel Passier Castro een symbool van repressie noemt, doet zijn dood hem ook wel wat. "Ik heb vele dagen aan hem besteed. Daarom ga ik ook naar de afscheidsbijeenkomst in Santiago, voor mezelf. Maar ik neem wel een cameraatje mee. Want de gekte die nu ontstaat, wil ik graag laten zien."