"High five!" roept Antoinet tegen een oudere man die stil in een hoekje zit. Hij was een beetje ingedut, maar begint meteen te stralen als Antoinet op hem afloopt en zijn hand vastpakt.

Onmacht
"Het is hun laatste station en dat wil ik zo gelukkig mogelijk maken", zegt Schuurmans. "Ik wil dat ze zich thuis voelen. Maar je komt er niet aan toe. Er is te weinig personeel. Er zijn te weinig handen aan het bed. Te veel administratie. Dan voel je dat je tekortschiet. En dat geeft zo'n onmacht, zo'n verdriet."

Maar dat gaat veranderen, als het aan directeur Blokker ligt: "We krijgen straks een verdubbeling van het aantal leerlingen. En er komen extra zorgondersteuners bij. Zij gaan de verpleegkundigen ondersteunen. De ouderen hier in huis zitten in een rolstoel en die moeten met z'n tweeën worden geholpen. Normaal hebben we daar twee verpleegkundigen voor nodig. Maar in de toekomst kan een ondersteuner helpen. En dat ontlast onze verpleegkundigen."

Dus dan kan Antoinet meer persoonlijke aandacht geven aan de demente ouderen. Het doet haar goed: "Het mooiste is dat je ziet dat iemand lacht, geniet van jouw aandacht. Als er extra geld is, kun je die aandacht geven. Want dan heb je meer tijd."