Schouderklopjes voor zijn optreden hoeft de bewoner niet. Hij blijft dan ook liever anoniem. Terwijl zijn vrouw verdergaat met het opruimen van de puinhoop die de inbreker achterliet, vertelt hij z'n verhaal.
"Terwijl ik de schade bekeek, liep ik naar binnen." De bewoner weet dan nog niet dat hij vlakbij de insluiper staat. "Nadat ik de woonkamer had bekeken, liep ik de hal in. En daar sta ik oog in oog met de inbreker. In een reflex van woede grijp ik hem naar zijn kraag." De bewoner weet de man via de trap tegen de grond te werken. "Toen heb ik mijn knie op z'n keel gelegd tot de politie kwam. Die had mijn vrouw meteen gebeld."

'Maar even tegengestribbeld' Dat duurde een minuut of vijf. "Echt heel snel!" In de tussentijd sloeg de dochter des huizes alarm bij buren. "In het begin stribbelde de inbreker nog tegen. Dat hield op toen hij zag dat er buren binnenkwamen."
Een duidelijk beeld van de insluiper heeft de bewoner niet. "Ik weet ook niet wat hij voor kleren aanhad. Dat is echt aan me voorbijgegaan." Of hij 2.10 was of 1.60 durft de 's Gravenmoerder dan ook niet te zeggen. "Maar ik denk dat ik uit boosheid in beide gevallen dezelfde reactie had gehad."
Amper geld aanwezigDe schade valt gelukkig mee. "Hij heeft wel alles uit de kasten gehaald. Hij heeft zelfs allerlei enveloppen opengemaakt. Hij was op zoek naar geld, maar dat was niet aanwezig. Hooguit wat tientjes."
De inbreker zit achter slot en grendel. De bewoner is nuchter na het ongevraagde avontuur. "Al heb ik wel even slecht geslapen." Een brede kleerkast is hij niet, zijn postuur is normaal. Dat hij een inbreker zou overmeesteren, had hij naar eigen zeggen zelf niet verwacht. "Maar we zijn gelovige mensen. Ik denk dat ik hulp van boven heb gekregen."