Op 24 januari 1997 nam de 43-jarige vader van Gijs en Pascal de jongetjes mee naar het bos. "Eerst had hij nog frietjes voor ze gebakken", vertelt Magd in Margriet (€). Haar zoon Pascal werd als eerste omgebracht, daarna Gijs. Tenslotte sloeg de vader de hand aan zichzelf.
De vader van de jongetjes was inmiddels de ex-man van Magd, hij kon de scheiding niet verkroppen. Magd vermoedt dat hij met de moord wraak wilde nemen op haar: "Hij moet in die familiemoord de oplossing hebben gezien. Hij wist dat hij mij met de dood van de jongens het hardst zou treffen."
AfscheidsdienstIn een kerk in Bavel werd een week later een afscheidsdienst gehouden voor de jongetjes. Er waren zo'n duizend mensen aanwezig, waaronder veel leerlingen van basisschool de Toermalijn in Bavel, waar Gijs en Pascal ook op zaten.
Voor in de kerk stonden tafeltjes en stoeltjes van de twee jongetjes. Klasgenootjes legden daar persoonlijke spulletjes op. Flippo's, tekeningen, schriften en knikkers. Aan het einde van de mis legden klasgenoten tientallen gele papieren sterren op twee kleine witte doodskisten.
VechtlustMoeder Magd zegt dat ze de dagen na de moord gedreven werd door 'een enorme vechtlust' richting haar ex. "Je krijgt me er niet onder, was mijn drijfveer. (…) Aan rouwen kwam ik niet toe."
Pas na jaren van omzwervingen belandde ze in rustiger vaarwater.  In 2003 werd een zoon geboren: "Toen verdween de grote leegte."
Laatste keerIn het weekblad legt Magd uit hoe herinneringen aan Pascal en Gijs vervagen, maar dat er nog steeds één beeld is dat op haar netvlies staat gebrand: "Het is het beeld waarop ik ze nakijk, terwijl ze naar school lopen en Pascal zich nog even omdraait en naar me zwaait. Het is alsof hij wist dat het de laatste keer zou zijn."