Ariëns zat lange tijd in een kopgroep van vier. In de slotfase liet hij zijn medevluchters achter zich. Uiteindelijk kwam hij als eerste over de streep, voor Frank Vreugdenhil. Niels Mesu, vorig jaar winnaar, eindigde als derde in Oostenrijk.

'Vijftig kilometer, dat is echt ver'"Je weet dat je in orde bent en dat de ploeg in orde is. Maar dat het dan lukt om het plan uit te voeren en dat dit er uitkomt… Uiteindelijk kom ik met Niels Mesu samen weg, dan is het nog vijftig kilometer. Dat is echt heel ver. Ook omdat het ijs ontzettend slecht is. Uiteindelijk komen we met z’n vieren en dan is het hollen en stilstaan. Niemand wil nog op kop rijden."
Ariëns viel in de laatste ronde, net als al zijn medevluchters. "Dan sluit Jouke Hoogeveen aan in de laatste twintig kilometer, dat wil je niet. Gelukkig was ik nog met Frank, ideaal dat je met twee man zit. We zijn om en om gaan demarreren. Bij mij keken ze even naar elkaar. Toen had ik een gat van dertig seconden, dan is het klaar."
'Het is een teamsport'Samen met Vreugdenhil forceerde hij een beslissing. "Marathonschaatsen kun je niet meer individueel. Je moet sterk genoeg zijn om te winnen. Maar het kan niet zonder ploeggenoten, echt niet. We hebben de wedstrijd gecontroleerd en gemaakt. En gelukkig ook afgemaakt."
Ariëns kwam over de finish met zijn handen op zijn helm. "Ongeloof, dat is het gewoon op dat moment. Dat het lichaam dat kan. Ik heb wel wedstrijden gewonnen. Ook een keer 150 kilometer, maar nog nooit 200 kilometer. Er is ook maar één wedstrijd in het jaar van 200 kilometer, dat is deze. Als je dan wint komt er zoveel emotie naar boven. Dat is super. Ik ben ontzettend gelukkig dat het is gelukt."