Bertrums kreeg een melding van een ongeluk van een trein met een auto. Hij ging erheen en vond een dodelijk slachtoffer. "We wisten niet wie het was. We hadden alleen een kenteken. En een kinderzitje. Het leidde naar nabestaanden in Oss. Een vrouw met kinderen."

Omdat Bertrums van het begin tot het einde erbij was, bood hij aan contactpersoon te zijn voor de familie. "Want ik was van alles op de hoogte." Twee weken geleden werd hij gebeld door de vrouw van het slachtoffer. "Ze had een paar vragen en ze wilde met mij naar de plek van het ongeval."

Meeleven, niet mee lijden
Een apart verzoek voor Bertrums. "Maar ik zei meteen ja." Met de echtgenote en haar ouders ging Bertrums naar de spoorwegovergang. "Dat was emotioneel voor haar. Voor mij was dat iets minder. Mijn gevoel is altijd: wel meeleven, niet mee lijden."

Wat kon hij haar geven met deze ontmoeting? "Duidelijkheid. Ik kon antwoorden geven op praktische vragen. Hoe is het precies gegaan? Bij welke overgang? Daar had ze geen beeld van, nu wel."

Geluid
De ontmoeting gaf de echtgenote rust, denkt Bertrums. "Op een gegeven moment dacht ze bij iedere spoorwegovergang: dit was de plaats waar het had kunnen gebeuren. Het geluid van een trein, dat was een dingetje geworden."

"Ze vroeg zich ook af: heeft hij nog een uur rondgelopen of is hij meteen naar de spoorwegovergang gegaan? Dat antwoord kon ik natuurlijk niet geven. Maar ik wist wel hoe laat het is gebeurd. En omdat zij wist hoe laat hij van huis was gegaan, weet ze nu dat het niet lang heeft geduurd."

Dankbaar
Na het bezoek aan de spoorwegovergang hebben ze thuis nog een bak koffie gedronken en even gepraat. Daar heeft Bertrums ook een foto van het ongeval laten zien. "Hierdoor valt er veel van haar af. Het is dankbaar dat ik dit voor haar heb kunnen betekenen."