Gelukkig gaan we hier vandaag de dag stukken beter mee om. Hoewel we soms nog niet makkelijk praten over de dood. Vandaar dat deze week de Week van de Begraafplaats wordt georganiseerd.

Broodnuchter over de dood
Frans werkt al veertig jaar op de begraafplaats van Soerendonk. Hij is erg blij dat hij een speciaal monument voor doodgeboren kinderen heeft mogen realiseren. "Toen het werd onthuld, was dat erg emotioneel voor ons, nog steeds na al die jaren."

Als Frans met de andere 14 vrijwilligers een graf delft voor een kind, is het dan ook vaak stil. Maar verder staan de vrijwilligers van de begraafplaats in Soerendonk broodnuchter tegenover de dood. "Je moet je realiseren", zegt Frans terwijl hij zijn hark even opzij zet, "zodra je geboren bent, begin je met sterven. En ik ben al bijna tachtig, voor mij mag het wel gebeuren."

'We lachen wat af'
Het werk op de begraafplaats is niet zwaar, vinden Frans en de andere vrijwilligers. "We werken op een oud kerkhof en soms kom je dan wel eens wat tegen, schedels of botten. Als je daar niet tegen kunt, dan moet je ermee ophouden." Het delven van graven wordt in Soerendonk nog door het gilde gedaan.

Eigenlijk zijn Frans en zijn vrijwilligers best een vrolijke bende als ze de begraafplaats aanharken. En zelfs bij het delven van een graf worden er grapjes gemaakt. "Maar dan kijken we wel eerst om ons heen of er geen nabestaanden in de buurt zijn," zegt Frans. "Je moet daar wel op letten, maar we lachen wat af."

Zelf geen graf
Het ironische is dat grafdelver Frans Peels zelf geen graf wil. Veel te duur en belastend voor de kinderen.

"Ik wil gecremeerd worden. Want als ik begraven zou worden, gaan mijn gildebroeders de schop op mijn kop zetten en dat wil ik niet, haha!"