Directeur Dingeman Kuilman blijft rustig. Met de armen over elkaar: "Er gaat misschien nog wel iets fout maar zaterdagmorgen 17 juni zijn we er helemaal klaar voor en dan is iedereen welkom."

Hij staat in wat het café van het nieuwe museum moet worden, door de grote groene poort van wat ooit een oude mannenhuis was en dan meteen linksaf. Vanaf hier zie je in één blik de bakstenen muren van het historische gebouw én het strakke witte stucwerk van nu.

Gedwongen huwelijk van twee hete aardappels
Het Stedelijk Museum Breda is een gedwongen huwelijk. De stad liet het Bredase museum dat was ondergebracht in een oud en nauwelijks als museum te gebruiken gebouw fuseren met het MOTI (Museum of the Image) dat in een prachtig opgeknapt monument minder bezoekers trok dan verwacht. Het was het eind van een langlopende politieke kwestie waarbij de twee Bredase musea als hete aardappels werden doorgegeven.

Kuilman heeft er een ander verhaal bij. "Het is heel bijzonder dat er in een Nederlandse grote stad zo maar een kans ontstaat om een stadsmuseum helemaal opnieuw op te zetten!"

60.000 bezoekers
De cijfers dan. Het nieuwe museum werkt met een begroting van ongeveer 4,5 miljoen euro waarvan 3,5 door Breda wordt gesubsidieerd. Bij het nieuwe museum werken zo'n twintig mensen. De collectie bestaat uit 75.000 objecten en Kuilman hoopt in de eerste jaren zo'n 60.000 mensen per jaar te trekken.

Wat meteen opvalt in het nieuwe museum zijn de grote zalen. In het MOTI dat veel met video werkte, had je vaak het gevoel door kleine halfdonkere ruimtes te lopen. De vaste expositie van het Stedelijk Museum over Breda (Van kasteel tot station) staat in twee grote, lichte zalen met witte muren. Wie langs de ene muur loopt passeert een grote hoeveelheid portretten van Bredanaars door de eeuwen heen, de andere lange muur is gereserveerd voor stadsgezichten, vaak met een hoofdrol voor de door Bredanaars zo geliefde toren.

Onduidelijk profiel
Hier is duidelijk wat de nieuwe directeur bedoelde toen hij vrijdagmorgen bij een presentatie voor de pers praatte over 'het referentiemuseum voor Breda en de omgeving'. Of zoals hij het uitlegde: "Dit moet het museum worden waaraan de bewoners van Breda denken als ze het over een museum hebben en waar ze ook op hun vrije dag naar toe willen."

Of het onduideljke profiel van het museum niet in de weg zat, wlde een van de journalisten weten. Het bleef toch een gekke combinatie van een museum voor beelcultuur en een historisch museum? Maar daar zit Dingeman niet mee. "Niemand is geinteresseerd in het profiel van een museum. Mensen komen voor de tentoonstellingen en wij gaan goede tentoonstellingen bouwen."

Vrede van Breda
Het nieuwe museum krijgt ook wisseltentoonstellingen. Er wordt nu druk gebouwd aan een expositie over De Vrede van Breda (1667) maar daar was vrijdag nog weinig van te zien. Beneden in de kelder van het museum was wel al een grote installatie klaar van de Belgische kunstenaar Frederik Heyman.

Hij projecteert bewegende beelden op een zo ragfijn doek dat die beelden in de ruimte zelf lijken te zweven, zeker als er nog eens mensen achter het doek langslopen. Je kan er zittend naar kijken in een half verduisterde ruimte.

Het museum combineert de installlatie met een expositie van kazuifels, historische priestergewaden vaak voorzien van zulk fijn borduurwerk dat ze voor de mensen in die tijd misschien wel even hallucinerend werkten als de installatie van Heyman voor ons. We willen best graag ook een wonder zien maar we hebben er wat neer techniek voor nodig.