Nu is ze geen klant meer, maar Miranda kwam anderhalf jaar lang bij de voedselbank in Tilburg. “Ik had nooit gedacht dat ik hier nog eens zou komen met een supergoed gevoel”, zegt Miranda. “In het begin was er echt schaamte en onzekerheid.”

In de schulden
Miranda zorgde tien jaar lang fulltime voor haar dementerende moeder. Maar toen die overleed, kwam ze in de schulden en werd ze depressief. “Ik kreeg mijn problemen niet meer zelf opgelost en ben toen heel diep gezonken. Ik had nauwelijks geld om eten te kopen en toen heb ik me aangemeld voor de voedselbank”, legt ze uit.

Bij de voedselbank helpen ze mensen met alle liefde, maar daar staat wel iets tegenover. “Als je hulp krijgt van de voedselbank moet dat tijdelijk zijn”, zegt Martin de Kok, voorzitter van de voedselbank in Tilburg. “Uiteindelijk moet het probleem achter de nood worden opgelost.”

In de shit
“Dat is echt een schop onder je kont”, zegt Miranda. Zij zocht hulp om van haar schulden af te komen en ze ging naar een psycholoog. “Sommige mensen hebben die stok achter de deur nodig omdat ze anders niks doen en dus altijd in de shit blijven zitten”, zegt De Kok.

De voedselbank controleert zelfs bij instanties of mensen zich aan de afspraken houden. Zo niet, dan zijn ze niet meer welkom. Deze benadering helpt.

Een beter mens
“Het is een lust voor het oog om te zien dat mensen opfleuren en hier uiteindelijk, denk ik, als een beter mens de voedselbank verlaten”, zegt De Kok. Miranda hoopt vooral dat het taboe rondom de voedselbank verdwijnt.

“Het kan iedereen gebeuren”, zegt ze. En hoewel haar tijd bij de voedselbank geen hoogtepunt in haar leven was, is ze er veel sterker uitgekomen. “Ik ben 51 en de wereld ligt voor me open. Zo voel ik dat echt.”