Een jaar geleden kreeg Johan Kools te horen dat hij het winkeltje zou moeten verlaten. Hij is er helemaal kapot van. “Als ondernemer wil je bezig zijn met je zaak en met de kost verdienen. Die onzekerheid duurt al een jaar lang en die strijd die je moet voeren, daar zijn wij geen mensen voor”, zegt hij. De tranen staan in zijn ogen. “Ik ben geen advocaat, ik ben een bloemenman!”

"Kan dat er niet naast?"
Want de eigenaar van het winkelpand, en eigenlijk alle winkels en gebouwen aan het Pieter Vreedeplein, heeft het op zijn heupen gekregen. Op de plek waar Johan nu zijn bloemen verkoopt, moet een hippe horecagelegenheid komen. “Ik snap niet dat dat precies hier moet. Kan dat niet naast mijn winkel? Volgens mij is er op het plein wel plek voor vier horecazaken!”, foetert Kools.

Om zijn beklag kracht bij te zetten is Kools een petitie begonnen. Mensen kunnen online en in de winkel hun steun betuigen. En dat gebeurt. Al bijna zesduizend mensen hebben hun handtekening gezet. In de winkel komen geregeld mensen binnenvallen. “Waar moet ik tekenen? Want jij moet gewoon blijven!” Eén van de begeleidende teksten bij een handtekening: 'Dit is het enige gezellige aan heel het Pieter Vreedeplein.'

36 vierkante meter
Het pand van ’t Boeketje mag eigenlijk geen pand heten, want de zaak van Kools is een veredelde bloemenkraam. Het met bloemen omringde glazen huisje staat midden op het plein en bestrijkt precies 36 vierkante meter. “Dat is net zo groot als de oorspronkelijke kraam waar we mee begonnen zijn”, legt Kools uit.

De kraam heeft altijd op het Pieter Vreedeplein gestaan, ook toen het plein er nog niet uitzag zoals nu. “Toen ze het op gingen knappen, heb ik met de gemeente afgesproken dat ik terug zou mogen komen. Want een staplek voor een kraam heb je voor het leven. Maar toen de renovatie klaar was, kwam ik niet terug met mijn kraam, maar kreeg ik zelfs een eigen winkel”, vertelt Kools.

Hardwerkende lokale ondernemer
En die winkel moet hij nu uit. “Dat klopt natuurlijk helemaal niet”, zegt Johan. “Ik vind het hartstikke mooi dat Tilburg opgeknapt wordt, daar was het ook tijd voor. Maar waarom ik als hardwerkende lokale ondernemer dan weg moet, zodat Wereldhave nóg meer geld kan verdienen, dát snap ik niet.”

Kools laat zijn handen zien. Schraal en kapot zijn ze, de handen van een harde werker. Hij is geëmotioneerd als hij over zijn liefde voor de stad praat. “Ik ben altijd een trotse Tilburger geweest en hoop dat te kunnen blijven. Maar ik voel me door de gemeente in de steek gelaten.”

'Al moet ik in hongerstaking'
De ruzie tussen Wereldhave en Kools zal worden uitgevochten in de rechtbank. “Dan moet de rechter mij maar vertellen wat ik moet doen.” Kools is dan ook vastberaden om zijn sleutel niet in te leveren op de laatste dag van het jaar. “Al moet ik in hongerstaking. Ik ga niet weg.”

De gemeente Tilburg laat weten dat ze een bemiddelende rol heeft willen spelen en dat er ook een deal was gesloten, maar ook dat die is afgeketst. Nu het gaat om een relatie tussen huurder en verhuurder, is ze geen partij meer in deze kwestie, zo meldt een woordvoerster desgevraagd. Wereldhave heeft nog niet gereageerd.