In de volle zaal zit de 14-jarige Eline van Gastel, samen met haar moeder Miranda. Eline ziet bij daglicht maar 5 tot 7 procent. In een donker theater is dat nog minder. “Ik zie lampen die op een podium staan, en dat is het”, vertelt Eline.

Tegen de beeldbuis aan
Voor Eline en haar moeder is het een echt meidenuitje. “Het is natuurlijk lastig dat ze niks ziet”, zegt Miranda. “Je kunt ook niet naar de film ofzo. Ja, thuis kun je film kijken, als ze helemaal tegen de beeldbuis aan kan zitten. Maar dit is dus echt een uitkomst.”

Want hoewel Eline niks ziet, krijgt ze genoeg mee. Voor de voorstelling begint, mag ze namelijk overal aan voelen. Zo zijn er maquettes van het decor en leggen de artiesten hun act van te voren uit. De ballonnen, de kostuums en de trapeze. Aan alles mag gevoeld worden.

Ballonnen voelen
De man met de ballonnen act geeft Eline allerlei ballonnen aan. Een grote, een langwerpige en eentje in de vorm van een hartje. “Als ik niet weet hoe de ballonnen eruit zien weet ik ook niet wat er gebeurt. En nu ik dat wel weet, wordt de voorstelling makkelijker”, legt ze uit.

Ook aan het pak van circusdirectrice Arlette Hanson mag gevoeld worden. “”Ik heb een rood fluwelen pak aan”, omschrijft ze. “Echt zoals je je voorstelt bij een circusdirecteur. Op de voorkant zitten gouden strepen met kleine glimmertjes die glinsteren als kristalletjes.”

Dertig blinde kinderen
De circusvoorstelling van Hanson is een gewone circusvoorstelling, maar dan met een speciale behandeling voor blinden en slechtzienden. “Toen een schoolklas met dertig blinde kinderen naar de voorstelling wilde komen dacht ik ‘die kunnen circus helemaal niet ervaren’. Toen hebben we dit ontwikkeld.”

Tijdens de voorstelling zijn er twee tolken aanwezig. De blinden en slechtzienden in de zaal worden via de koptelefoon bijgepraat over wat er op het toneel gebeurd. “Nu pakt ze de trapeze vast en slingert ze haar linkerbeen eroverheen”, klinkt het. “Ik heb alleen een touw gezien”, zegt Eline. “Dat er een meisje aan hing weet ik omdat ze het mij verteld hebben.”

Hoewel Eline er dus praktisch niks van gezien heeft, heeft ze er wel van genoten. “Het is toch alsof ik het zie. Alleen dan wordt het me verteld in plaats van dat ik het zie”, besluit ze.