Duizenden coureurs, monteurs, begeleiders, journalisten en personeelsleden van de organisatie verblijven iedere dag in het bivak. Vaak is dat niet meer dan een stuk zand, waar provisorisch een kampement wordt opgebouwd. 

Tekst gaat door onder de video.

Soms is er iets meer luxe, zoals in Córdoba. Daar staat iedereen op het asfalt, op een parkeerplaats bij een voetbalstadion. En in een sporthal op het bivak-terrein zijn er zowaar echte wc’s, in plaats van alleen maar dixi’s.

Bedtijd
Soms hebben de monteurs geluk, als hun coureurs op tijd binnen zijn. Maar op andere dagen, zoals zaterdag, zitten ze uren te wachten. Pas als de bedtijd voor normale mensen al geweest is, kunnen ze beginnen met sleutelen. Alweer een nacht bikkelen, slapen kan een andere keer wel weer.

Dit geldt bijvoorbeeld voor Ton van Genugten en Bernard der Kinderen, die iets na vier uur 's nachts aankwamen in het bivak in Córdoba. Teleurgesteld, doodmoe, maar ook opgelucht. In de dertiende etappe viel hun Dakar Rally bijna in duigen. Vanwege een kapotte stuurpomp moesten Van Genugten en Der Kinderen hun Iveco Powerstar letterlijk door de Argentijnse wildernis naar de finish sleuren.

'Dit had overwinning nummer vier moeten worden'
Tot halverwege het tweede deel van de etappe van San Juan naar Córdoba liep het nog gesmeerd. “Het was een mooie proef", vond Van Genugten. "Wel zwaar, maar we gingen goed. In de verbinding tussen de twee delen van de proef in hoorde ik dat teamgenoot Federico Villagra was uitgevallen. Dat is natuurlijk slecht nieuws, maar het betekende wel dat ik ineens zicht had op het podium. We wisten dat we zo rond de tweede, derde plaats reden in de etappe, dus we zijn er eens goed voor gaan zitten.”

Het tweede deel van de proef, een stuk van 244 kilometer over snelle paden met veel bochten door de bergen, was Van Genugten op het lijf geschreven. “Dit was mijn proef. Dit had overwinning nummer vier moeten worden én minimaal de vierde plaats in het klassement. We liepen in op Mardeev, die op dat moment de snelste tijd had. Het liep fantastisch. Maar in een scherpe bocht naar rechts blokkeerde ineens het stuur.”

Boutje
Snel werd duidelijk dat een boutje van de stuurpomp was afgebroken. Goed repareren was niet mogelijk, omdat ze precies dat onderdeeltje niet bij zich hadden. Telefonisch overleg met Gerard de Rooy in Nederland leverde twee opties op. "Wachten op assistentie zou zeker vier uur duren. Zorgen dat we konden doorrijden maar zonder stuurbekrachtiging: een uur of drie”, vertelt Van Genugten. “We hebben voor de laatste optie gekozen in de wetenschap dat wachten op assistentie altijd nog kon. We hebben de schokdempers eraf gehaald en zijn gaan rijden.”

In de proef met honderden veelal korte bochten, in het donker langs diepe ravijnen, was dit nauwelijks te doen. Ondanks het vele sporten kon Van Genugten de truck niet in zijn eentje door de bochten krijgen. “Bernard is op de motortunnel naast mij gaan zitten om mee te kunnen sturen. We hebben echt samen aan dat stuur moeten sleuren om door de proef te komen. Na de finish waren we er nog niet, want de eerste zeventig kilometer naar het bivak ging over ongeveer hetzelfde terrein als in de proef.”