"Ik heb twaalf verpleeghuizen en zorginstellingen gebeld", zegt dochter Marianne. "Maar nergens was plaats. Zelfs de crisisopvang zit vol. Het is bijna letterlijk zo dat er iemand moet sterven om ruimte te maken."

Uit pure wanhoop plaatsten de kinderen een noodkreet op Facebook. "We zijn overal tegen een muur gelopen. Mijn ouders zijn ten einde raad. Het kan toch niet zo zijn dat ze na zeventig jaar uit elkaar gehaald moeten worden?", vraagt Carla, de jongste dochter, zich af. 

'We kunnen niet meer'

Toen moeder in het ziekenhuis belandde, namen de kinderen de zorg van hun vader op zich, 24 uur per dag. "Maar dat is geen blijvende oplossing. Er moet altijd iemand bij hem zijn. Mijn moeder kan dat niet meer aan en wij lopen inmiddels ook allemaal op onze tenen. We kunnen niet meer."

Lenie werd na twee weken ontslagen uit het ziekenhuis, maar ze had nog te veel verzorging nodig om naar huis te kunnen gaan. Als noodoplossing is ze nu tijdelijk in een zorghotel in Helmond. Daar kan ze blijven tot woensdag 7 maart. "Maar dan houdt het hier op."

Lenie: 'Ik had nooit verwacht zoiets mee te moeten maken' (Tekst gaat door onder de video)

'Ga naar de gemeente'

Niemand weet hoe het hierna verder moet. De geraadpleegde huisarts laat hen weten dat hij het probleem herkent. "Hij heeft meer mensen die hier tegenaan lopen. Maar volgens hem is het zo dat een vrijgekomen bed in een verpleeghuis al na tien minuten weer bezet is." Zijn advies aan de familie: ga met je probleem naar de gemeente.   

De noodkreet van de kinderen is inmiddels op veel plaatsen gehoord. Ook zorginstellingen in de regio hebben gereageerd. "Soms met de mededeling dat ze wel een kamer hebben. We gaan de komende dagen bekijken of er iets tussen zit waar mijn ouders rust kunnen vinden en straks waardig kunnen sterven."

Dochter Carla: 'We lopen allemaal op onze tenen' (Tekst gaat door onder de video)

'We wilden samen uit het leven stappen'

Lenie is in tranen als ze bekent dat zij en haar man het erover hebben gehad om 'samen uit het leven te stappen'. "Dat zou verschrikkelijk zijn voor onze kinderen, maar ze wilden het toch in het werk zetten voor ons. Maar toen hoorde ik dat mijn man dat nog niet wilde." Lenie was opgelucht, want ze had er zelf slapeloze nachten van gehad. "Ik had angst om dat te moeten doen."

Nu hoopt ze dat er oplossing gevonden wordt zodat ze na al die jaren toch samen kunnen zijn. "Dat is het enige wat ik nog wil, dat we samen ergens terecht kunnen."