“Juliette! Eten!”, roept Veronica terwijl de wielen van haar scootmobiel over de stoeptegels rollen. Ze kijkt in de bosjes, onder auto’s en in de steegjes. “Ze kan overal zitten. Maar ik hoop dat ze tevoorschijn komt als ze m’n stem herkent.” Aan het stuur van haar scootmobiel hangt een plastic tasje met daarin foto’s van Juliette. “In plastic insteekhoesjes, anders kunnen ze niet tegen de regen”, legt Veronica uit. Ze plakt de foto’s tegen lantaarnpalen, ruiten en een Dixi toilet.

Inmiddels is Juliette al drie weken weg. “Ze schrok van het geluid van de stofzuiger van mijn zoon. Toen is ze door het kattenluikje gevlucht”, vertelt Veronica. Haar poes is sindsdien niet meer gezien. Het is voor Veronica extra zwaar, omdat ze ook nog niet terug kan naar huis. Ze logeert inmiddels in een hotel, omdat bij haar zoon blijven niet meer ging. “Hij heeft ook een eigen leven met vrienden. Daar past z’n moeder niet bij.”

'Ik mis haar'
Maar dat ze nog niet terug naar huis kan, is voor Veronica niet het ergste. “Dat huis maakt me niet zo veel uit, maar Juliette wel”, zegt ze. Veronica heeft MS en astma, en woont alleen. “Juliette is mijn aanspreekpunt, mijn maatje en ze houdt van mij. Ik mis haar zo ontzettend, het is zo’n lief beestje!”

Op de geplastificeerde foto’s van Juliette is goed te zien wat voor bijzondere kat het is. “Ze heeft een zwart vlekje onder haar neus, en op haar rug lopen strepen met punten”, laat Veronica zien. “Het is echt een hele mooie poes.”

Hopen op een wonder
Vooral het idee dat Juliette nu ergens alleen rondloopt, zorgt voor tranen in de ogen van Veronica. “In de kou in de regen, daar is ze geen poes voor. Zonder mij is ze bang.” Ze hoopt nu dan ook dat iedereen in Breda uit wil kijken naar haar Juliette. Het idee dat haar poes bij haar terug zou komen, zorgt voor een glinstering in haar ogen. “Dat zou echt zo fantastisch zijn. Een echt wonder!”