Op adrenaline speelde Branderhorst nog even door in de wedstrijd tegen PSV. “Het voelde heel naar, alleen had ik niet superveel pijn. Ik had wel eens meer pijn gehad. Dit voelde gewoon raar.”

Uittrappen was geen optie meer, maar toen zijn verzorger aan de technische staf liet weten dat hij gewisseld moest worden, keek de doelman hem even raar aan. “Ik ga nog even door, zei ik toen. Laat iemand anders maar uittrappen, ik maak de eerste helft af. Hij zei in zijn oortje: hij wil doorgaan." 

"Het was natuurlijk wel een risico. Als ik een bal had moeten trappen of had moeten sprinten, kon dat niet. Uiteindelijk is het goed uitgepakt, ik hads zelf nog een mooie redding in de laatste minuut.”

Vier tot zes maanden
Branderhorst nam zijn momentje met de fans, omdat hij meteen het gevoel had dat het einde seizoen was. “Als het een scheurtje halverwege mijn been was geweest, had ik rekening moeten houden met een week of zes.” Het werd meer. De goalie ging naar het ziekenhuis voor een scan en werd doorgestuurd naar een specialist in het AMC in Amsterdam. "Uiteindelijk hoorde ik dat het vier tot zes maanden ging duren. Dan schrik je wel.”

Zelf blijft hij er positief onder. “Ik dacht eerst: shit, dat is echt heel lang. Maar goed, ik ga er hard voor werken om het vier maanden te maken. Ik hoop vlak voor het begin van de competitie weer fit te zijn.”

Sokken aantrekken
Spelen op de PlayStation, Netflix kijken, wat oefeningen doen en kleine stukjes wandelen. Dat is wat Branderhorst nu doet. “Ik kan nog heel weinig. De eerste week had ik overal hulp bij nodig, zelfs bij het opstaan van de bank. Ik had ook veel pijn de eerste dagen, dat ging gelukkig snel weg.”

“Het positieve was dat ik elke dag iets meer kon, ik werd zelfstandig”, vervolgt de Willem II-keeper. Hij haalde zijn motivatie uit kleine dingen. “Op een gegeven moment kon ik mijn sokken weer zelf aantrekken. Dat is iets heel kleins, maar fijn om weer te ervaren.” Inmiddels is hij in Amsterdam gestart met de revalidatie. “Ik ben positief verrast met hoe het gaat, maar het gaat allemaal met kleine stapjes.”

Zenuwachtig
Branderhorst mist het contact met zijn ploeggenoten, hij is bijna nooit op de club. Thuiswedstrijden kan hij wel kijken, in een skybox is er ruimte genoeg. Uitwedstrijden kijkt hij thuis op tv. “Ik ben veel zenuwachtiger nu tijdens de wedstrijden die ik volg op tv. Omdat je geen invloed kan uitoefenen. Dat is gewoon heel raar. Het begint ook weer te kriebelen, ik wil spelen.”

De in Tiel geboren voetballer verwacht dat Willem II zich ondanks zijn afwezigheid gewoon gaat handhaven. En dan kan hij terugkijken op het seizoen van zijn doorbraak en het seizoen van een zware blessure. “Het is heel dubbel. Eigenlijk is het heel goed gegaan, maar de manier waarop ik er uit ben gegaan is natuurlijk een stuk minder.”