Ze vertelt over lastige momenten in haar verwerking. Zoals de eerste keer dat ze weer in de bus zat van Sleeuwijk naar Breda. "Je bent met zoveel mensen, maar je voelt je zo alleen. En zo naakt, dat je denkt dat iedereen het heeft gezien. Iedereen die lacht, ieder grapje betrek je op jezelf. En dat is heel heftig geweest."

"Ik wil iedereen die slachtoffer is geworden van wraakporno laten weten: het is niet het einde van je leven. Jij bent niet de schuldige, maar wie zoiets online zet moet gestraft worden." 

Wat haar in die jaren het meeste pijn heeft gedaan is, dat zij werd neergezet als dader. Op social media waren de reacties niet mild. "Ze heeft hersenen, ze wist waar ze aan begon", schreef iemand. "Mensen vonden dat ik naïef was geweest en vroegen waarom ik ermee naar buiten was gekomen. Ik was de schuldige,  maar de vraag zou moeten zijn: is het normaal om zoiets op Facebook te plaatsen?"  Als ze al een boodschap heeft dan is het dat er een verschuiving zou moeten komen van slachtoffer naar dader. "Sexting had al lang strafbaar moeten zijn." Deels lijkt dat te lukken, er is een wetsontwerp in de maak dat het verbiedt om zonder toestemming foto's en filmpjes van anderen te delen.

'Eigen schuld'
Nog dagelijks heeft ze last van de beschuldiging dat ze alles over zichzelf heeft afgeroepen. "Ik vergelijk het wel eens met slachtoffers van verkrachting die lang te horen kregen dat ze het hebben uitgelokt omdat ze een te kort rokje droegen." Op social media voert ze de discussies erover aan. "Zoals laatst toen iedereen een mening had over het seksfilmpje met Patricia Paay. "Ik wil meer bewustwording over wat social media kunnen aanrichten. Het kan je maken, maar ook breken." 

Fragment uit 'Dader (on)bekend':

“Een nachtmerrie. Dat is het gevoel dat ik heb als ik in de ochtend mijn ogen open; alsof ik een heel, heel nare droom heb gehad. Er is echter hooguit een paar seconden nodig voordat ik me realiseer dat er helemaal niets onechts aan mijn zware gevoel is. Het is gisteren echt gebeurd. Er circuleert een pijpfilmpje van mij op internet. Vanmiddag gaan we aangifte doen. Ik moet er niet aan denken, ik voel me nog steeds hartstikke beroerd. Tegelijkertijd is er ook een deel van mij juist heel strijdvaardig. Kom maar op met die aangifte.”

Waarschuwing voor pubers

De psycholoog bij wie ze in die periode terechtkwam, raadde haar aan om haar verhaal op te schrijven. "En toen hield ik niet meer op. Dat is uiteindelijk de basis geworden voor dit boek.  Ik hoop dat ik hiermee ook een grotere groep bereik die mijn verhaal nog niet kent. Vooral voor pubers moet dit een waarschuwing zijn."

Fragment uit 'Dader (on)bekend':

“Ik kom nu nog steeds mensen tegen, van wie ik 100% zeker weet dat ze de video van Dex en mij hebben bekeken en hebben doorgestuurd... Kom naar me toe, zeg dat je het hebt gezien en doorgestuurd en dat je dat hebt gedaan zonder erbij na te denken. Het is voor mij, en ik denk voor heel veel andere slachtoffers van sexting of wraakporno, heel belangrijk dat het niet in de doofpot gestopt wordt. Praat erover. Benoem het. Denk erover na en laat een slachtoffer weten dat je er voortaan beter mee om zult gaan.”

'Hierna wil ik het afsluiten'

Het schrijven heeft voor Chantal therapeutisch gewerkt. "Maar hierna hoop ik het af te kunnen sluiten en verder te kunnen met mijn toekomst." Na al die jaren heeft de dader zich nog steeds niet gemeld. Mogelijk gebeurt dat wel nu er in het boek meer details worden vrijgegeven. "Die hoop zal er altijd blijven, dat zal me altijd blijven achtervolgen." 

"Het is spannend om met een boek hierover naar buiten te komen, maar het is ook positief. Het was een leerproces om er goed mee om te gaan, maar nu ben ik er trots op dat ik dit heb bereikt." Chantal is zich ervan bewust dat het boek opnieuw voor veel publiciteit zal zorgen. "Ja, en iedereen heeft er dan weer een mening over." Ze doet het voor anderen, zegt ze, voor al degenen die ook slachtoffer zijn geworden van wraakporno maar zeker ook voor de jongeren die zonder erbij na te denken van alles op social media verspreiden.

Het boek eindigt min of meer met een open brief aan de dader.  Zonder een antwoord te geven op de vraag wie dat is, kan de lezer wel een conclusie trekken of die dader wel echt onbekend is.