Vol trots laat Diana haar woonwagen zien. "Een mooier plekje dan dit is er niet te vinden." Maar echt gezellig is het niet. Want alle andere woonwagens zijn weg. Ooit stonden hier zes woonwagens. Dat zag er volgens Diana zo uit:

 
Tussen zes plankjes
De gemeente wilde op de plek van het kampje koopwoningen laten bouwen. De woonwagenbewoners kregen een vertrekregeling aangeboden. Iedereen ging, maar Diana bleef. "Ze kregen een geldbedrag en voorrang op een huurhuis. Maar ik heb die stap gelukkig niet gezet. Ik ga nooit mijn woonwagen uit, alleen tussen zes plankjes." 

Lek en beschimmeld
Diana bleef dus alleen achter op het kampje. Maar de woonwagen die ze huurde van de gemeente was in slechte staat. "Ik betaalde keurig de huur, maar die woonwagen was zo lek als een mandje en helemaal beschimmeld." Ze nam advocaat Pieter van Goor in de arm en won de strijd. Eind vorig jaar kreeg ze een nieuwe woonwagen van de gemeente.
Strijd
Maar er speelde nog een probleem. De gemeente wilde het bestemmingsplan aanpassen van 'woonwagenstandplaats' naar 'wonen'. Diana was woedend en stapte naar de Raad van State om dat plan tegen te houden. En ze won tot haar verbazing.

"Ja, ik was zelf ook verrast. De gemeente zei dat er geen behoefte was aan standplaatsen. Maar die was en is er wel. Ik ken genoeg mensen die graag op het kampje zouden willen wonen, bijvoorbeeld mijn zoon en dochter. Het was alleen niet mogelijk om je bij de gemeente in te schrijven voor een woonwagen."   

Gediscrimineerd
De gemeente moet mensen die op het kamp zouden willen wonen nu de kans geven om zich in te schrijven. Ze hebben inmiddels een belangstellendenlijst opgesteld. Maar de grond is van de gemeente en die heeft dus het laatste woord.

En daar baalt Diana van. "De gemeente doet hier in mijn ogen niets mee. Ik heb het idee dat de gemeente hier liever geen kamp meer heeft. Ik voel me gediscrimineerd." Toch blijft ze dromen van nieuwe buren. "Dat het weer wordt zoals vroeger. Dat de wagens hier terug komen en het weer een superkampje wordt."