“Ik doel niet op een beetje niezen en jeuk in mijn ogen”, vertelt Maartje. “Het is zo erg dat het voelt alsof ik een zware griep heb, met bijeffecten zoals een dichte keel, dikke ogen en benauwdheid. M’n hele lijf is van de kaart. In het hooikoortsseizoen lig ik de hele dag ziek in bed.” 

Maartje heeft al hooikoorts sinds ze zes jaar oud was. Naarmate ze ouder werd, werd de hooikoorts steeds erger. En dit jaar is het erger dan ooit tevoren - zelfs hormoonprikken werken niet. 

Alles geprobeerd, niets helpt
Het hooikoortsseizoen is voor Maartje van februari tot september. “Normaal krijg ik twee hormoonprikken in die periode. Die prikken zijn net genoeg om me dat tijdsbestek door te helpen. Dit jaar kreeg ik al twee van die prikken in drie weken. Toen dacht ik: we kunnen dit niet blijven doen. Hormonen zijn nu geen optie meer.”

De doktoren hadden nog één optie, en die greep Maartje aan: ze begon op 24 april met het slikken van de ontstekingsremmer prednison. “Ik dacht in het begin: het gaat goed. Eindelijk kan ik ademen, ik krijg mijn leven weer op de rit met die prednison. En ik kan dingen doen. Ik dacht dat ik iets had gevonden dat hielp. Ik was zó blij.” 

Maar prednison is geen pretje en staat bekend om de zware bijwerkingen, zo ook bij Maartje. Ze kreeg een heftige maagzweer en moest vorige week drie keer in twee dagen naar het ziekenhuis. Bovendien kunnen de bijwerkingen van prednison blijvend zijn. “Op advies van de doctor moest ik direct de prednison gaan afbouwen. Binnen drie weken moest ik van de prednison af zijn.”

Het alternatief, ziek thuis in bed liggen tot en met september, zint Maartje niet. Voor haar blijft er nog maar één optie over: vluchten voor de pollen. Ze moet het land uit, en wel zo snel mogelijk. “Het afbouwen van de prednison duurt nog ongeveer twee weken. Als ik wegga voor de prednison is uitgewerkt, heb ik veel minder tijd om te herstellen. Dus ik vertrek vrijdag al.”

Naar de kou met grote tegenzin
De keuze is gevallen op Melbourne, Australië. “Heel veel mensen zeggen dan: ‘Je gaat naar Australië, dat is toch geen straf?’ Ja, dat is wel zo, maar ja, het is natuurlijk geen keuze. Uit het niets stap ik vrijdag op het vliegtuig om te vertrekken naar een vreemd land.” Iets waar ze als au pair overigens voldoende ervaring mee heeft.

Daarnaast is het winter in Australië en is het er ongeveer tussen de zes en twaalf graden. Tja, ironisch genoeg houdt Maartje ook nog eens van warm weer. “Niet heel handig als je hooikoorts hebt. De winter is noodgedwongen mijn favoriete seizoen. Dan krijg je eindelijk de zon, moet je de kou opzoeken.”

Dat ze het warme weer moet achterlaten, vindt ze niet het ergste. “Nee, ik ga mijn familie en vrienden het meeste missen. Ik ben net tante geworden van een nichtje en neefje. Dat ik hen moet achterlaten, vind ik best moeilijk. Daarnaast ben ik al anderhalf jaar au pair bij een gezin, daar moet ik nu ook stoppen. Ik werk daar fulltime en heb echt een klik met dat kindje.”

Wat Maartje na september wacht is een onzekere medisch toekomst, naar haar eigen zeggen. “Dan ga ik terug en begin ik met immunotherapie. Hopelijk kan dat over de lange termijn verschil maken, al kan het jarenlang duren voordat de therapie effectief blijkt.”

Wie de avonturen van Maartje wil blijven volgen, kan terecht op haar blog: Hooikoortshorror.