Hij staat op een afstandje, draagt een klassieke lichtbruine trenchcoat. Zijn ogen zijn vaak gesloten maar eenmaal geopend, stralen ze. Zijn rechterknie knikt mee op de muziek. "Je houdt van jazz of je houdt er niet van", verklaart hij zijn bewegingen. "En bovendien is mijn linker een etalagebeen, daar kan ik niets mee."

Ze zitten naast elkaar, vanaf het terras kijkend en luisterend naar de muziek op het podium. Hun twee glaasjes witte wijn maken het genot van hem en haar compleet. Zijn pols rust op het tafeltje, de vingers trommelen mee. "Ik kan met mijn handen beter maat houden dan met mijn benen, die zijn niet meer zo sterk."

Op en neer
Ze komt net aanlopen, samen met haar vriend. Geestelijk nog niet helemaal in de juiste sfeer, lijkt haar lichaam meteen de schwung te pakken te hebben. De voeten staan op de grond, maar de benen gaan om en om heen en weer. "Het is nog even wakker worden, maar dit is al wel genieten."

Als de pauze van de band voorbij is en de eerste klanken weer klinken, zet hij zijn biertje neer. Hij bukt voorover en spant alle spieren aan. In een vlotte beweging en met vaderlijke voorzichtigheid pakt hij zijn zoontje op en zet het kind op de schouders. De jongen heeft knalgroene oorbeschermers op maar dat kan de pret niet drukken. "De ouders zijn niet zo muzikaal maar hij vindt het heel erg leuk. Hij houdt van alle muziek, maar vooral van jazz."