“We wisten al snel dat het foute boel was. Melanie zou zich altijd melden als ze later was”, vertelt familierechercheur Peggy Hendriks. Maar Melanie verdween spoorloos, donderdagmiddag 7 september 2006. Ze had een afspraak met Peter H., de stiefvader van een vriendin. 

Na de verdwijning van Melanie kwam hij snel in beeld als verdachte. Maar op het politiebureau maakte H. een overtuigende indruk. Hij kwam met een alibi dat werd bevestigd door zijn vriendin en twee vrienden. Peter H. was gaan vissen, zo ging het verhaal. 

Eieren voor zijn geld

“Maar later bleek dat de verhalen niet zo goed op elkaar afgestemd waren”, aldus rechercheur Jeroen Snellen. Een vriend van Peter H. werd aangehouden en koos eieren voor zijn geld. “En zo werd Peter een verdachte en kon de zoektocht worden ingezet”, blikt rechercheur Luc van Gaal terug. "Maar hij was een meester in vluchten."

Frans Bauer

De familie van Melanie zocht nadrukkelijk de media op, waardoor de zaak ontplofte. Zelfs Frans Bauer bemoeide zich er nog mee. Hij dacht Melanie gezien te hebben, maar dat bleek niet te kloppen. “Het onderzoek was één grote rollercoaster”, aldus Snellen. “Het was werken, werken en werken.” 

“Dat zorgde wel voor stress”, vult Van Gaal aan. “Je wil zo snel mogelijk bewijzen verzamelen. We moesten door, zeker in het begin. We wilden Melanie levend terug vinden.”

Caravan

Een loods in Geldrop werd onderzocht. Daar zou Peter H. zijn geweest. In die loods stond een caravan. Op kussens in die caravan werden spermasporen gevonden. Uit onderzoek van het Nederlands Forensisch Instituut (NFI) bleek dat er een DNA-mengprofiel was van Melanie en H.. 

Zowel het meisje als H. waren toen nog spoorloos. Er waren aanwijzingen dat H. op een camping in een bosrijk gebied in de buurt van Someren verbleef. “Heel even bestond de hoop dat Melanie daar ook was”, vertelt Van Gaal. Die hoop vervloog snel toen Melanie en H. niet werden gevonden. 

Voor het leven van het meisje uit Geldrop werd gevreesd. Lijkenhonden zochten in het bos bij Someren naar haar lichaam. Eind september 2006 belde een wandelaar naar de politie. Hij rook een nare geur in het bos. “Onder een stapeltje takken zagen we eerst een laars en daarna een spijkerbroek. Toen begon het gevoel te komen dat het Melanie wel eens kon zijn”, blikt Van Gaal terug. 

'Je weet dat het moment komt'

De familie werd ingelicht, maar het was nog niet duidelijk of het wel om Melanie ging. Nadat ze aan haar gebit wordt herkend, brachten familierechercheurs het slechte nieuws. “Je weet dat het moment komt, maar we gingen met lood in onze schoenen naar de familie”, vertelt Hendriks. 

Het nieuws sloeg in als een bom. “We trokken het niet”, vertelt Frans Scheeps, een oom van Melanie. “Er zijn een paar ambulances gekomen omdat we het niet aankonden.” Een aantal dagen na de vondst van Melanie richt de familie een gedenkplekje in op de plaats waar het meisje werd gevonden. “De geur die daar hing, gaat nooit meer uit mijn neus. Als je ziet hoe ze daar is achtergelaten, dat is verschrikkelijk.”

De brief

De klopjacht op Peter H. was nog altijd gaande, maar kreeg een bijzondere wending. Hij stuurde een brief naar zijn vriendin waarin hij schreef dat hij niets met de zaak te maken had. “Een dag later meldde hij zich ineens op het politiebureau. Hij wilde zijn verhaal vertellen.”

Peter H. bleek goed nagedacht te hebben over zijn verhaal. Hij probeerde de politie op een dwaalspoor te zetten. Soms lukte dat zelfs. Maar uiteindelijk viel H. door de mand. Hij werd in 2008 veroordeeld tot vijftien jaar cel en tbs met dwangverpleging. 

“Maar hij maakt nog steeds slachtoffers”, vertelt Scheeps. “De vader van Melanie is een tijdje later overleden. Hij is gestorven van verdriet. Die man was helemaal kapot. Mijn zoon loopt bij een psychiater omdat hij het niet meer aankan. De broer van Melanie ook.”