Van kleins af aan zat Mike urenlang bij het raam als het onweerde, kijkend naar het geweld in de lucht. "Het fascineerde me. Ik kroop dan lekker tegen de kachel aan en keek naar alle flitsen in de lucht."

Dat veranderde echter toen er op een avond onweer in de lucht hing en de toen twaalfjarige Mike tegen de kachel aan naar buiten aan het kijken was. De bliksem sloeg in en werd naar de kachel toe geleid. "Ik kreeg een enorme stroomstoot en stond ineens stijf van de adrenaline. Ik raakte in shock en mijn huid werd helemaal rood, maar ik heb er gelukkig geen open wonden aan over gehouden."

Mike is nu bijna 26 jaar en heeft nog steeds last van het ongeluk. "Deze week is het bijvoorbeeld erg warm en doorgaans onweert het dan erg vaak. Ik kijk dan ook elke vijf minuten op Buienradar. Als er onweer aankomt, ga ik zo snel mogelijk naar huis. Ik trek dan alle gordijnen dicht en stop oordopjes in mijn oren zodat ik absoluut niets kan horen."

Routes worden aangepast en afspraken worden afgezegd. "Alleen als het écht niet anders kan ga ik de weg op, maar dan wel alleen over de snelweg. Ik vermijd open velden en wegen met veel bomen." 

Mensen die Mike niet kennen reageren vaak met een grap. "Ze vinden me vaak een watje, maar kennen natuurlijk het verhaal achter mijn fobie niet." Zijn vrienden weten inmiddels wel beter. "Die houden er rekening mee. Als ik een afspraak afzeg, is dat gelukkig nooit een probleem."