Straatpastor zijn is een flinke klus. Het eerste halfjaar is Rob Kosterman vooral bezig geweest met het leren kennen van zijn doelgroep. “Het is een groep die groter is dan ik verwacht had. Ik zie ook steeds wisselende mensen. Ik zie mensen die gewoon veel pech hebben gehad en daarom dakloos zijn geworden.”

'Het wordt steeds erger'
Een van die daklozen, is Arie Blommers (56). Samen met zijn hulphond Goeike, leeft hij op straat. “Ik ben in ‘81 uitgezonden geweest naar Libanon. Daar ben ik flink op m’n donder geschoten. Pas veel later is er bij mij PTSS vastgesteld. Ik heb het altijd weggeduwd met hard werken en veel sporten, maar het heeft me ingehaald. Ik kamp er iedere dag mee, en het wordt steeds erger.”

Arie en Goeike wonen in een container. “Dat is echt inhumaan”, zegt Arie. Maar door conflict met instanties heeft Arie nog geen oplossing voor dat probleem gevonden. Hij gaat regelmatig op de koffie bij de straatpastor in de Catharinakerk. “Ik trof Rob bij het Leger des Heils. Hij heeft zelf ook een Rottweiler, echt een hele aardige man.”

In de shit
Rob de straatpastor biedt mensen soms praktische hulp, door ze bijvoorbeeld in contact te brengen met de juiste instanties. Maar hij biedt ze vooral mentale ondersteuning. “Er gewoon zijn, en luisteren. Dat is belangrijk.” En zo was hij er ook voor Arie. “Beetje foeteren, af en toe flink vloeken en stoom afblazen. Dat heb je ook nodig als je in de shit zit.”

De Eindhovense straatpastor doet zijn werk pas een halfjaar, maar is tevreden over wat het nu al heeft opgeleverd. Hij hoopt zijn werk dan ook nog lang voort te kunnen zetten. Arie hoopt binnenkort aan z’n PTSS te kunnen gaan werken.