Jordens Peters stapje voor stapje dichter bij rentree Willem II: 'Het zijn de weken des oordeels'
Vanaf het begin van de voorbereiding train je weer bij Willem II, na een lange revalidatie in Zeist. Hoe gaat het met je?
"Het gaat naar behoren, moet ik zeggen. Ik heb met de fysio’s in Zeist en onze medische staf een programma uitgestippeld, in samenspraak met de dokters. Samen hebben we gekeken hoe ik zo fit mogelijk terug kan keren, met de grootste kans van slagen. Ik moet deze voorbereiding gebruiken om groepsfit te worden. Ik hoop aan het einde van de voorbereiding alles mee te kunnen doen. Het zal nog een paar weekjes duren voor ik wedstrijdfit ben, maar er zit vooruitgang in.”
Blij dat je eindelijk weer echt op het veld staat en niet meer in het krachthonk in Zeist bezig bent?
"Ik had het uitstekend naar mijn zin in Zeist. Niet door de reden waarom je daar bent. Wel dat je met een groep voetballers bent die in hetzelfde schuitje zit. Iedereen werkt aan zijn herstel. Maar niets kan op tegen het trainen op het veld, met een groep toewerken naar de eerste competitiewedstrijd.”
Je wil waarschijnlijk meer dan dat je mag, moet je soms op de rem trappen?
“Soms is dit frustrerender dan in Zeist te trainen. Nu doe je een groot gedeelte van de training mee. Maar als er een partijspel komt, word je eruit gehaald. Je wil jezelf laten zien, aan de nieuwe staf en teamgenoten. Ik weet dat het het beste is om niet te spelen en gelukkig remt de medische staf mij af. Maar ik voel ook aan mijn lichaam en de knie dat ik dit traject echt nodig heb. Als ik te snel ga, krijg ik het ergens later in het seizoen terug.”
Heb je op de kalender thuis al een cirkeltje om een datum staan, dat je hoopt die dag weer bij de wedstrijdselectie te zitten?
"Sinds het moment dat ik geblesseerd raakte heb ik een hoop cirkeltjes in de agenda staan, daar heb ik een kruis door gezet. Het is echt zaak om zo goed mogelijk fit te worden. Ik leg nu de basis om komende jaren nog te kunnen voetballen. Dat is het belangrijkste. Of ik dan in wedstrijd vier, vijf of acht speel maakt niet veel uit. Ik moet een basis leggen, dat ik daarna geen terugval meer heb.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Is het nu ook echt een mentale kwestie, dat je op het veld bang bent om weer geblesseerd te raken?
“Op het veld verlies ik dat gevoel wel. Als de bal in het spel is, dan ben je alleen daar mee bezig. Buiten het veld ben ik er wel mee bezig. Piekeren is een groot woord, maar je denkt wel na over de toekomst. Als ik een slechte dag had in Zeist, dacht ik wel na over ‘hoe nu verder’."
"Maar de laatste maanden gaat het alleen maar met kleine stapjes vooruit. Als dat zo blijft, is het makkelijk positief te blijven. Al is het straks wel spannend, het moment dat ik de knie echt gaat testen komt dichtbij. Het zijn de weken des oordeels, zo is het wel.”