"Wij zijn in de zomermaanden heel dikwijls hier", vertelt Piet. "Zoveel mogelijk", vult Toos aan. "Wordt het minder weer, dan gaan we naar huis", legt Piet uit. "En wordt het te heet, dan gaan we ook naar huis. Roosendaal is een halfuur rijden hier vandaan. Verder vermaken we ons hier uitstekend. We hebben alles bij de hand wat je normaal thuis ook hebt. Je hebt je vrienden om je heen, er zijn de nodige activiteiten, we gaan bij de haven meestal koffiedrinken...Het bevalt ons uitstekend hier."

Nu is een boot bepaald geen seniorenwoning. Denk bijvoorbeeld aan het beklimmen van het trapje en de beperkte ruimte. "Maar dat gaat nog goed", benadrukt Toos. "We voelen ons niet oud", vult Piet aan. "Al zijn we het wel, haha."

'Varen niet meer'
Hun boot is aangemeerd in een hoek van de haven. "Door omstandigheden varen we de laatste vier jaar niet meer", vertelt Piet. "Hoogstens een uurtje per jaar, als mijn oudste zoon komt en zegt: pa, zullen we een stukje gaan varen? Verder liggen we hier, maken we wandelingen, gaan we op visite in Made en krijgen we Belgische vrienden op visite. Die liggen een steiger verderop. We lezen een krantje, 's avonds kijken we tv beneden, hebben we een lekker bedje... Wat moet je nog meer hebben?"

Piet en Toos kwamen in de jaren tachtig bij deze jachthaven terecht, op advies van familieleden in Made. "Die zeiden dat we naar hier moesten komen omdat dit de beste vereniging is. In 1981 meldde ik me al aan, maar toen was er een ledenstop. De vereniging zat vol. Vervolgens werd ik in 1982 gebeld dat ik kon komen. Sindsdien liggen wij hier in Drimmelen. Hoe lang we dit volhouden? Geen idee. Ik ben van plan er nog wel een paar jaar tegenaan te gooien, haha." 

Zo denkt Toos er ook over. "Als het met mij zo blijft als nu, dan houd ik het nog wel even vol. Maar ik ben toch al even onder behandeling bij de dokter. Ik heb al het een en ander achter de rug."

Paellamiddagen
Toen ze net lid waren, deden Piet en Toos  aan alle activiteiten die in en rond de jachthaven georganiseerd werden mee. "Dan leer je de mensen kennen en de Biesbosch kennen", legt Piet uit. "Naderhand vind je je eigen weg in de Biesbosch." 

Hij heeft ook zelf een jaar of zes een aantal activiteiten georganiseerd, zoals de traditionele openingstocht, de sluitingstocht en het sportieve weekend er tussendoor. "Vroeger had je ook gehandicaptentochten voor mensen uit Terheijden. Daar maakten we dan een hele dag van. Dan gingen we met veertien of vijftien boten slingerend door de Biesbosch." 

De laatste jaren zijn er ook paellamiddagen en mosselmiddagen. Maar daar nemen Piet en Toos niet meer aan deel. Lachend: "Wij zijn wat rustende watersporters geworden."