In het theater gelden regels. Het licht in de zaal gaat uit en het publiek kijkt naar die andere wereld op het toneel. De toeschouwers weten dat er acteurs op de planken staan die net doen alsof. Maar tot het licht weer aangaat geloven ze in wat er daar gebeurt. De acteurs aan de andere kant beloven om net te doen alsof al die mensen in de zaal er niet zijn. 

Snoeppapiertjes
Soms lukt het niet met die afspraken. Het publiek ritselt zo met snoeppapiertjes dat de acteurs hun tekst kwijtraken. Of... de voorstelling is zo slecht dat het publiek de aandacht er niet bij kan houden. Op zulke momenten irriteert het je dat de maan een lamp is of de zee een geluidseffect. 

In 'Het Verhaal van het Verhaal doet regisseur Jetse Batelaan het nog anders. Als het doek opgaat, kijkt het publiek naar een leeg podium zonder decor dat baadt in een genadeloos wit licht. Af en toe loopt er een normaliter onzichtbare technicus over het toneel, de acteurs komen de zaal in en praten vanaf het podium tegen het publiek. En omdat het een familievoorstelling is met veel kinderen in de zaal praat het publiek ongegeneerd terug. 'Het Verhaal van het Verhaal' speelt met de regels maar wel net zo betoverend en handig als een jongleur met zijn ballen.

Als een chauffeur op de A58 plotseling naar links schuift, realiseer je je pas dat we allemaal rechts rijden. En zo werkt het ook in de schouwburg, wie met de regels speelt, laat zien dat de regels er zijn en waarom. Het maakt van 'Het Verhaal van het Verhaal' een loflied op verhalen vertellen en verhalen horen - met het wiel en het vuur - bij de belangrijkste uitvindingen op de wereld. 

Licht anarchistische bende
Dat klinkt zwaar en serieus en zo is 'Het Verhaal van het Verhaal' absoluut niet. De voorstelling is een vrolijke, licht anarchistische bende die je bijna ongemerkt naar binnen lokt. En dan merk je opeens hoe onverwacht intens je meeleeft met het wel en wee van de metershoge kartonnen poppen die de hoofdrol spelen. Poppen die nota bene niet anders kunnen dan hun (grote) mond bewegen. 

Op het podium van 'Het Verhaal van het Verhaal' verschijnt opeens een blauw-geel gekleurde fiets. Weggehaald van buiten de schouwburg, zo is de suggestie. Als ik na afloop van de voorstelling aan een van de kinderen vertel dat we op de fiets zijn gekomen, zie ik dat in het hoofd even de verbinding wordt gelegd: "Het zal toch niet hun fiets zijn...?"

Jetse Batelaan heeft weer iets moois gemaakt. Iets wat ook buiten de zaal nog blijft werken. De voorstelling is later onder andere nog te zien in Den Bosch, Eindhoven en Breda.