Pauline begon na te denken over het draagmoederschap na de geboorte van haar derde kind. "Ik vond de bevalling mooi. Het is een soort oerkracht die vrijkomt. En ik heb van dichtbij gezien hoeveel verdriet het geeft als je geen kinderen kan krijgen. Toen dacht ik: hier wil ik iets mee." Ze begon haar hersenspinsels over het draagmoederschap te delen op een blog. Daar werd ze benaderd door een stel dat dolgraag kinderen wilde. 

Jaar leren kennen
Pauline: "We hebben een jaar de tijd genomen om elkaar te leren kennen." Dat betekende diepe gesprekken over het leven, maar ook tripjes naar de dierentuin of gewoon een avondje op de bank tv kijken. "Je moet heel veel tijd met elkaar doorbrengen, want met een kind zit je voor de rest van je leven aan elkaar vast." Vijf jaar geleden leidde dat tot Emma. En kortgeleden tot nog een tweede dochter: Liv.

Pauline ziet de meisjes nog regelmatig. En ook haar drie eigen kinderen hebben contact met hun halfzusjes. "Ze vinden het helemaal geweldig. Ze gaan graag op bezoek."

De tekst gaat verder onder de video.

'Dat zou ik nooit kunnen'
Maar draagmoeder zijn, is niet voor iedereen weggelegd, erkent Pauline: "De meeste vrouwen die ik spreek, zeggen: 'Ik zou dat nooit kunnen, na de bevalling je kind weggeven'. Dat begrijp ik heel goed en dan moet je het ook nooit doen." Maar voor haar was dat anders: "Nee, ik vond het niet moeilijk. Je stelt je er voor de zwangerschap op in dat het kind niet bij je gaat wonen. En je weet waarom je het doet."

LEES OOK: Ton en Nick willen dolgraag een kind samen, maar dat valt niet mee: 'We gaan de strijd aan'

Draagmoeders als Pauline zijn uitzonderlijk. En razendpopulair. Want veel wensouders, zoals de stellen ook wel worden genoemd, zien het als de prettigste manier om een eigen kind te krijgen. 

Pauline merkt ook dat de animo alleen maar toeneemt. Haar Facebookgroep, waar wensouders en draagmoeders ervaringen kunnen uitwisselen, is gegroeid als kool. Voor de in Amsterdam gevestigde stichting Meer dan Gewenst - een van de weinige informatieverstrekkers in Nederland - spreekt ze binnenkort voor het eerst in Brabant over haar ervaringen. "Er kwamen hier zoveel verzoeken vandaan, dat de stichting besloot naar Brabant te komen."

Pijnlijke situaties
Ondanks de groeiende populariteit is er wettelijk nog maar nauwelijks iets geregeld voor de kinderen van draagmoeders, aldus Pauline. "Het is legaal. Maar verder staat er vrijwel niks over in de wet. Alleen dat je geen oproepjes mag doen als stel en dat een draagmoeder zich niet mag aanbieden." 

Het gebrek aan gerichte regels betekent onder andere dat draagmoeders vaak nog tot ver na de geboorte juridisch de ouder zijn van het kind. De vaders gaan eerst een adoptieprocedure in, die meer dan een jaar kan duren. 

Dat leidt soms tot pijnlijke situaties, vertelt Pauline. "Beide keren dat de kinderen die ik heb gedragen bij grootouders op bezoek wilden in het buitenland, hadden ze mij nodig. Ik moest een paspoort aanvragen en zelfs een keer mee naar een ambassade om toestemming te geven dat de vaders het kind mee mochten nemen naar het buitenland. Het is goed dat er beschermende maatregelen zijn, maar in dit geval zijn zij gewoon de vaders. Het is hun kind." Ze hoopt dan ook dat de politiek met duidelijkere wetgeving komt. 

Gepensioneerd
Voor haar eigen kroost maakt het hoe dan ook weinig meer uit. Pauline heeft haar buik inmiddels gepensioneerd. "Ik ben klaar. Ik vind mezelf te oud. De kans dat er problemen ontstaan worden steeds groter. Maar het blijft altijd wel een beetje kriebelen."

Stichting Meer dan Gewenst organiseert 30 september een informatieavond in Den Bosch voor wensouders. Kijk hier voor meer informatie.