Buijs beschrijft de onmenselijke situatie die de getroffen ouders meemaakten, kort na het fatale ongeluk. “Zij gingen naar huis omdat ze al iets gehoord hadden over het ongeluk, maar ze wisten niet of het hun kind was. Dan gaan ze de hoek van de straat om en zien ze de politie voor de deur staan…”

Dan komt het moment dat je uitstapt en naar de nabestaanden gaat. En dan word je als burgemeester ook heel nietig en klein. Wat zeg je dan tegen de familie? “Je kunt niet veel zeggen, je kunt er zijn. Soms praat je met de ouders over het kind, soms niet. Ik heb mooie foto’s gezien en verhalen gehoord.”

'Ik kan alleen dienen'
Het gaat ook bij de burgemeester niet in de koude kleren zitten. “Dit is zo belangrijk. Je kunt alleen dienen. Het is niet te vergelijken. Wat ik meemaak, is sowieso niet te vergelijken met de heftigheid die zij meemaken.”

Het is het begin van een lange dag voor Buijs. Aan het begin van de middag praat ze de vaderlandse pers bij. ’s Avonds is ze bij de spontane herdenking bij station Oss-West, waar het vreselijke ongeluk gebeurde. Ook daar spreekt ze en weet ze de juiste woorden te vinden. Vrijdag een nieuwe dag. Eén die weer moeilijk zal zijn, maar nooit zo heftig als die van vandaag.

Alles over het spoordrama in Oss vind je op omroepbrabant.nl/spoordramaoss